Διαπιστώσαμε πως σε ελάχιστα σχολεία υπήρχε πλέον κυλικείο, γιατί λέει με το νέο νόμο "δε μπορούν να πουλάνε τίποτα" και επειδή δεν πιστεύουν πως θα'χουν κέρδος, δε μπαίνουν καν στον κόπο να.... συμμετάσχουν στην ετήσια δημοπρασία.
Το "τίποτα" βέβαια, είναι γλυκά, καραμέλες, ανθρακούχα αναψυκτικά, πίτσες και άλλα τέτοια ωραία και υγιεινά.
Κανένα αξιοπερίεργο μέχρις εδώ.
Τη νοοτροπία του Ελληνάρα που θέλει να κάνει γρήγορες αρπαχτές δίχως να λογαριάζει κανέναν και είναι ικανός να πατήσει επί των πτωμάτων των ίδιων του των παιδιών για να πετύχει αυτό που έχει στο μυαλό του, δε θα τη μάθουμε τώρα, ούτε μας εκπλήσσει.
Το αξιοσημείωτο ήταν άλλο αν και ούτε αυτό μας εξέπληξε, δυστυχώς.
Φτάνοντας λοιπόν σε κάποιο δημοτικό σχολείο, ένα τμήμα από τις τελευταίες τάξεις ήταν στο προαύλιο, προφανώς για το μάθημα της γυμναστικής, με το γυμναστή παύλα δάσκαλο παύλα παιδαγωγό, να βρίσκεται μαζί τους.
Όταν σταθμεύσαμε το περιπολικό και κατευθυνθήκαμε προς την είσοδο του σχολείου, άλλα παιδάκια άρχισαν να χαιρετούν, άλλα να αστειεύονται, με τα περισσότερα όμως να συνασπίζονται με 3-4 που το ξεκίνησαν, και να φωνάζουν όλα μαζί εν χωρώ "μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι" τα περισσότερα γελώντας, κάποια λέγοντάς το, με όσο σοβαρό ύφος τους επιτρέπει η ηλικία τους.
Μην ξεχνάμε πως μιλάμε για παιδάκια 8-10 ετών.
Προφανώς, δεν ξέρανε για τι πράγμα μιλάνε.
Κάπου το άκουσαν, κάποια στιγμή το αναπαρήγαγαν για πρώτη φορά, κάποιος δεν τους σταμάτησε, και κυρίως κάποιος δεν τους εξήγησε τι σημαίνει και γιατί είναι λάθος.
Κακή ώρα, όπως δάσκαλός τους, που ήταν παρών και τους παρακολουθούσε αμέτοχος.
Όταν τελικά φτάσαμε στην είσοδο, την ξεκλείδωσε ο ίδιος ο διευθυντής που έτυχε να'ναι μπροστά, την άνοιξε και σε αντίθεση με τους άλλους διευθυντές που είχαμε συναντήσει μέχρι εκείνη την ώρα, δεν μας κάλεσε μέσα, αλλά την έφραξε διακριτικά με το σώμα του. Με τα πολλά, μας είπε πως το κυλικείο θα άνοιγε σε 40 λεπτά ξανά και καλά θα κάναμε να μην περιμέναμε εκεί, γιατί τα παιδάκια θα τρόμαζαν υπερβολικά από την παρουσία μας και θα τα αναστατώναμε άδικα.
Αφού τον ευχαριστήσαμε και τον ρωτήσαμε αν έχει οποιοδήποτε πρόβλημα (βανδαλισμούς, φθορές κ.λ.π.) να μας αναφέρει ή κάτι στο οποίο θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε, αποχωρήσαμε χαμογελώντας, αφού εισπράξαμε αρνητική απάντηση, πάντα στεκόμενοι όρθιοι έξω από τη φραγμένη από το σώμα του καγκελόπορτα και μόνο για να επιστρέψουμε μετά από μια ώρα περίπου και να ολοκληρώσουμε τον έλεγχο στο ανοιχτό πια κυλικείο.
Θυμήθηκα τότε μια κυρία που τη γράψαμε πριν από μερικά χρόνια, επειδή μπήκε ανάποδα στο μονόδρομο και κινούνταν αντίθετα στο στενό μπροστά από το Τμήμα.
Ήρθε την επομένη να διαμαρτυρηθεί με τον άντρα της και τον όχι πάνω από 10 ετών γιο τους.
Όταν κατάλαβαν πως οι διαμαρτυρίες τους δεν πιάνουν τόπο, άρχισαν να ωρύονται και να απειλούν με το σύζυγο φεύγοντας τελικά, να ξεστομίζει "γι' αυτό κι εγώ θα μάθω στο γιο μου όταν μεγαλώσει να κλέβει και να σας βρίζει όπου σας πετυχαίνει κι εσάς και το μπουρδέλο το κράτος, γιατί τέτοιοι είστε και έτσι σας αξίζει".
Ακόμα να βρεις το λάθος;
Στις Η.Π.Α. εν τω μεταξύ, κυκλοφορεί η παρακάτω φωτογραφία με την ιστορία που την ακολουθεί, εδώ και πολλά χρόνια, σε μια προσπάθεια που γίνεται από όλους να μάθουν στα παιδιά τους να αγαπούν, να εμπιστεύονται και κυρίως να προστρέχουν στην Αστυνομία όποτε έχουν ανάγκη:
Καθώς συνέτασε μία αναφορά ρουτίνας για βανδαλισμούς σε ένα δημοτικό σχολείο, ένας Αστυνομικός διακόπηκε από έναν νεαρό μαθητή.
Αφού παρατήρησε τη στολή του από πάνω μέχρι κάτω, ο μικρός τον ρώτησε:
"Είστε Αστυνομικός";
"Ναι", απάντησε ο Αστυνομικός και συνέχισε και συντάσσει την αναφορά.
"Η μητέρα μου, μού έχει πει αν ποτέ χρειαστώ βοήθεια να πάω στην Αστυνομία, είναι αλήθεια;".
"Αλήθεια είναι".
"Ε, τότε", είπε εκτείνοντας το πόδι του προς τον Αστυνομικό, "...μήπως θα μπορούσατε να μου δέσετε το κορδόνι μου;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου