Αυτές τις ημέρες ο πεζόδρομος σφύζει από ζωή, από χαμόγελα υποψηφίων, από χτυπήματα στη πλάτη και υποσχέσεις για αποσπάσεις και διάφορα άλλα που υποσχέθηκαν στο προηγούμενο πρόγραμμα μα...
ακόμη δεν έγιναν. Σε μια πλατεία με τα κακοσυντηρημένα σιντριβάνια, με τα σπασμένα πλακάκια, με τα δυο πιασμένα μόνιμα παγκάκια και τους φορτωμένους από σκουπίδια κάδους.
Σάββατο απόγευμα και στην πλατεία υπάρχει μια εικόνα αίσχους μιας τριτοκοσμικής πρωτεύουσας. Μετάνιωσα που βγήκα μια βόλτα για να δω φίλους. Κατάθλιψη πήγε να με πιάσει. Φυσικά για την εικόνα που περιέγραψα ουδείς λόγος από τα στόματα τους. Η δικαιολογία φυσικά είναι έτοιμη στο στόμα τους. Δεν υπάρχουν κονδύλια για να διορίσουμε υπαλλήλους, μας τα έκοψε όλα το κράτος. Κι εμείς πρέπει να τα πιστέψουμε όλα αυτά; Γιατί; Επειδή έχουν τραυματιστεί πολλοί ηλικιωμένοι στα Αστικά με τα πεζοδρόμια; Επειδή η πλατεία Ηρώων έχει δόξες μόνο στις παρελάσεις και τις ενθρονίσεις και μετά τη ξεχνάμε; Επειδή όταν βρέχει δημιουργούνται λιμνοθάλασσες σε όλη την πόλη και χρειαζόμαστε γαλότσες; Επειδή δόθηκαν για την αναπαλαίωση του Τσαλοπούλειου ενάμιση εκατομμύριο ευρώ και είναι ακόμη αμπαρωμένο; Επειδή δεν υπάρχει πρόγραμμα δημιουργικής απασχόλησης για τα παιδιά κι έτσι οδηγούνται υποχρεωτικά στους δυσβάσταχτους παιδότοπους για τους οικονομικά ασθενείς γονείς; Ούτε φυσικά για τη νεολαία υπάρχουν προγράμματα. Τα καφέ της πόλης καλά κρατούν. Δεν μας εξοργίζει που δόθηκαν 4.000 ευρώ για καραμέλες χωρίς να ρωτηθούμε; Δεν μας ενοχλεί που δόθηκαν είκοσι χιλιάδες ευρώ για την ενθρόνιση του μητροπολίτη, τη στιγμή που έχουμε σημαντικές ελλείψεις στην κοινωνική πολιτική του δήμου; Δεν πρέπει να γίνονται λαϊκές συνελεύσεις όταν πρόκειται να ξοδευτούν τόσα χρήματα; Δημοψηφίσματα που θα καλούν τους πολίτες να πάρουν τις ευθύνες τους; Μπορεί να έβγαιναν θετικά γι αυτούς τα δημοψηφίσματα. Άρα τι φοβούνται; Έχουν μάθει να λειτουργούν αποφασίζοντας και διατάζοντας.
Στα πολιτιστικά της πόλης το απέραντο χάος. Γίνονται συναυλίες της Πολυτονικής ορχήστρας που έχει δώσει τα καλύτερα δείγματα, μα δεν υπάρχει πουθενά ο δήμος. Ούτε διαφήμιση, ούτε φυσική παρουσία, μα ούτε και στήριξη. Αφήστε τους ανεκμετάλλευτους και παρατημένους χώρους της Εκάβης. Εκεί η παραίτηση σε όλο το μεγαλείο της. Πολλά και άλλα πολλά.. Όλοι τα βλέπουμε, τα σχολιάζουμε και τα κατακρίνουμε. Δεν θέλουμε να παραπονεθούμε παραπάνω δημόσια, για να μη κλείσουν οι πόρτες για κάποια δίμηνη σύμβαση από το ΕΣΠΑ..
Αντί να αντιδράσουμε ως πολίτες για την κατάντια που έφεραν στον δήμο μας, μήπως πρέπει να στείλουμε τους υπόδικους και τους ανέντιμους στο σπίτι τους; Μήπως πρέπει επιτέλους να ξεκαθαρίσουμε ποιοι είναι άξιοι να μας διοικούν; Μήπως πρέπει να καθαρίσουμε σε βάθος όλη την δημοτική αρχή και να μην χτίζουμε στην άμμο παλάτια; Αναρωτιόμαστε μεταξύ μας ποιος θα κάνει το ξεκαθάρισμα. Όχι πάντως οι άλλοι αλλά εμείς. Ο ρόλος του δημότη δεν είναι κάθε πέντε χρόνια αλλά κάθε μέρα. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ιδιαίτερα η νεολαία, πώς είμαστε υπεύθυνοι για την τύχη μας και την καλύτερη διαβίωση μας. Να γνωρίζουν οι νέοι ότι αν αυτοί δεν μπουν μπροστά για να απαιτήσουν αυτά που θέλουν, μη περιμένουν από πουθενά αλλού τη στήριξη.
Άκουγα προχτές μια συζήτηση νέων απογοητευμένων ανθρώπων στην πλατεία που έβλεπαν όλα αυτά τα χάλια. «Δεν πρέπει να πάει να ψηφίσει κανένας για διαμαρτυρία… Όλοι τους το ίδιο είναι. Ό,τι και να θέλουμε εμείς, οι γέροι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα πάνε να ψηφίσουν. Νομίζουν ότι θα αλλάξει κάτι κι εμείς πάλι θα μείνουμε στην άκρη. Πάλι κλέφτες θα μπούνε στις θέσεις, για να φάνε πάνε όλοι τους…».
Με τις πολιτικές τους τακτικές τόσα χρόνια κατάφεραν να δημιουργήσουν μια κοινωνία στα δικά τους μέτρα και σταθμά. Κατάφεραν με τον τρόπο τους τα νέα παιδιά να σιχαθούν και να μην ασχολούνται με τον τόπο τους. Οι δημοτικοί άρχοντες ξέρουν πολύ καλά ότι η πόλη ανήκει στους νέους, μα τους φοβούνται. Αν κάνουν όμορφα πράγματα στην πόλη γι αυτούς και τους δώσουν θάρρος, αυτόματα όλοι αυτοί που διοικούν θα μπουν στο περιθώριο.
Όχι, δεν είναι όλοι το ίδιο. Δεν τους εκλέξαμε ακόμη, δεν τους δοκιμάσαμε. Μίλησα σιγανά, προβληματίστηκα, δεν ήθελα να παρέμβω, γιατί με την οργή και την παραίτηση που εξέφραζαν θα άκουγα τα σχολιανά μου. Είναι δυνατόν να τα ισοπεδώνουμε όλα; Μήπως ψηφίζουμε με άλλα δεδομένα και αφού οι υποσχέσεις μένουν απλά στα λόγια μετανιώνουμε; Πώς επιλέγουμε αλήθεια τους δημοτικούς συμβούλους; Μήπως αν είναι φίρμα, κερνά στα καφενεία ή μοιράζει γυαλιστερό φυλλάδιο. Ή αν είναι μπροστά σε απεργιακούς αγώνες, εθελοντικά κινήματα, προσφέρει στον πολιτισμό και αγωνίζεται για τους ποδηλατοδρόμους στη πόλη;
Όταν ρώτησαν τον Σωκράτη ποιους πρέπει ν' αναδεικνύουν στ' αξιώματα, τους είπε: «Τους πολίτες που έλαβαν καλή αγωγή από την παιδική τους ηλικία και, όταν ενηλικιώθηκαν, δεν έγιναν προδότες της ηλικίας τους για χάρη ενός παράνομου κέρδους». Οι ανίκανοι, γράφει ο Δημόκριτος, «όταν καταλάβουν αξιώματα, όσο πιο ανάξιοι είναι για αυτά τα αξιώματα, τόσο περισσότερο αδιάφοροι γίνονται και φουσκώνουν από αφροσύνη και θράσος».
Ο λαός οφείλει να έχει μνήμη. Και έχει, όταν το θελήσει.
ακόμη δεν έγιναν. Σε μια πλατεία με τα κακοσυντηρημένα σιντριβάνια, με τα σπασμένα πλακάκια, με τα δυο πιασμένα μόνιμα παγκάκια και τους φορτωμένους από σκουπίδια κάδους.
Σάββατο απόγευμα και στην πλατεία υπάρχει μια εικόνα αίσχους μιας τριτοκοσμικής πρωτεύουσας. Μετάνιωσα που βγήκα μια βόλτα για να δω φίλους. Κατάθλιψη πήγε να με πιάσει. Φυσικά για την εικόνα που περιέγραψα ουδείς λόγος από τα στόματα τους. Η δικαιολογία φυσικά είναι έτοιμη στο στόμα τους. Δεν υπάρχουν κονδύλια για να διορίσουμε υπαλλήλους, μας τα έκοψε όλα το κράτος. Κι εμείς πρέπει να τα πιστέψουμε όλα αυτά; Γιατί; Επειδή έχουν τραυματιστεί πολλοί ηλικιωμένοι στα Αστικά με τα πεζοδρόμια; Επειδή η πλατεία Ηρώων έχει δόξες μόνο στις παρελάσεις και τις ενθρονίσεις και μετά τη ξεχνάμε; Επειδή όταν βρέχει δημιουργούνται λιμνοθάλασσες σε όλη την πόλη και χρειαζόμαστε γαλότσες; Επειδή δόθηκαν για την αναπαλαίωση του Τσαλοπούλειου ενάμιση εκατομμύριο ευρώ και είναι ακόμη αμπαρωμένο; Επειδή δεν υπάρχει πρόγραμμα δημιουργικής απασχόλησης για τα παιδιά κι έτσι οδηγούνται υποχρεωτικά στους δυσβάσταχτους παιδότοπους για τους οικονομικά ασθενείς γονείς; Ούτε φυσικά για τη νεολαία υπάρχουν προγράμματα. Τα καφέ της πόλης καλά κρατούν. Δεν μας εξοργίζει που δόθηκαν 4.000 ευρώ για καραμέλες χωρίς να ρωτηθούμε; Δεν μας ενοχλεί που δόθηκαν είκοσι χιλιάδες ευρώ για την ενθρόνιση του μητροπολίτη, τη στιγμή που έχουμε σημαντικές ελλείψεις στην κοινωνική πολιτική του δήμου; Δεν πρέπει να γίνονται λαϊκές συνελεύσεις όταν πρόκειται να ξοδευτούν τόσα χρήματα; Δημοψηφίσματα που θα καλούν τους πολίτες να πάρουν τις ευθύνες τους; Μπορεί να έβγαιναν θετικά γι αυτούς τα δημοψηφίσματα. Άρα τι φοβούνται; Έχουν μάθει να λειτουργούν αποφασίζοντας και διατάζοντας.
Στα πολιτιστικά της πόλης το απέραντο χάος. Γίνονται συναυλίες της Πολυτονικής ορχήστρας που έχει δώσει τα καλύτερα δείγματα, μα δεν υπάρχει πουθενά ο δήμος. Ούτε διαφήμιση, ούτε φυσική παρουσία, μα ούτε και στήριξη. Αφήστε τους ανεκμετάλλευτους και παρατημένους χώρους της Εκάβης. Εκεί η παραίτηση σε όλο το μεγαλείο της. Πολλά και άλλα πολλά.. Όλοι τα βλέπουμε, τα σχολιάζουμε και τα κατακρίνουμε. Δεν θέλουμε να παραπονεθούμε παραπάνω δημόσια, για να μη κλείσουν οι πόρτες για κάποια δίμηνη σύμβαση από το ΕΣΠΑ..
Αντί να αντιδράσουμε ως πολίτες για την κατάντια που έφεραν στον δήμο μας, μήπως πρέπει να στείλουμε τους υπόδικους και τους ανέντιμους στο σπίτι τους; Μήπως πρέπει επιτέλους να ξεκαθαρίσουμε ποιοι είναι άξιοι να μας διοικούν; Μήπως πρέπει να καθαρίσουμε σε βάθος όλη την δημοτική αρχή και να μην χτίζουμε στην άμμο παλάτια; Αναρωτιόμαστε μεταξύ μας ποιος θα κάνει το ξεκαθάρισμα. Όχι πάντως οι άλλοι αλλά εμείς. Ο ρόλος του δημότη δεν είναι κάθε πέντε χρόνια αλλά κάθε μέρα. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ιδιαίτερα η νεολαία, πώς είμαστε υπεύθυνοι για την τύχη μας και την καλύτερη διαβίωση μας. Να γνωρίζουν οι νέοι ότι αν αυτοί δεν μπουν μπροστά για να απαιτήσουν αυτά που θέλουν, μη περιμένουν από πουθενά αλλού τη στήριξη.
Άκουγα προχτές μια συζήτηση νέων απογοητευμένων ανθρώπων στην πλατεία που έβλεπαν όλα αυτά τα χάλια. «Δεν πρέπει να πάει να ψηφίσει κανένας για διαμαρτυρία… Όλοι τους το ίδιο είναι. Ό,τι και να θέλουμε εμείς, οι γέροι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα πάνε να ψηφίσουν. Νομίζουν ότι θα αλλάξει κάτι κι εμείς πάλι θα μείνουμε στην άκρη. Πάλι κλέφτες θα μπούνε στις θέσεις, για να φάνε πάνε όλοι τους…».
Με τις πολιτικές τους τακτικές τόσα χρόνια κατάφεραν να δημιουργήσουν μια κοινωνία στα δικά τους μέτρα και σταθμά. Κατάφεραν με τον τρόπο τους τα νέα παιδιά να σιχαθούν και να μην ασχολούνται με τον τόπο τους. Οι δημοτικοί άρχοντες ξέρουν πολύ καλά ότι η πόλη ανήκει στους νέους, μα τους φοβούνται. Αν κάνουν όμορφα πράγματα στην πόλη γι αυτούς και τους δώσουν θάρρος, αυτόματα όλοι αυτοί που διοικούν θα μπουν στο περιθώριο.
Όχι, δεν είναι όλοι το ίδιο. Δεν τους εκλέξαμε ακόμη, δεν τους δοκιμάσαμε. Μίλησα σιγανά, προβληματίστηκα, δεν ήθελα να παρέμβω, γιατί με την οργή και την παραίτηση που εξέφραζαν θα άκουγα τα σχολιανά μου. Είναι δυνατόν να τα ισοπεδώνουμε όλα; Μήπως ψηφίζουμε με άλλα δεδομένα και αφού οι υποσχέσεις μένουν απλά στα λόγια μετανιώνουμε; Πώς επιλέγουμε αλήθεια τους δημοτικούς συμβούλους; Μήπως αν είναι φίρμα, κερνά στα καφενεία ή μοιράζει γυαλιστερό φυλλάδιο. Ή αν είναι μπροστά σε απεργιακούς αγώνες, εθελοντικά κινήματα, προσφέρει στον πολιτισμό και αγωνίζεται για τους ποδηλατοδρόμους στη πόλη;
Όταν ρώτησαν τον Σωκράτη ποιους πρέπει ν' αναδεικνύουν στ' αξιώματα, τους είπε: «Τους πολίτες που έλαβαν καλή αγωγή από την παιδική τους ηλικία και, όταν ενηλικιώθηκαν, δεν έγιναν προδότες της ηλικίας τους για χάρη ενός παράνομου κέρδους». Οι ανίκανοι, γράφει ο Δημόκριτος, «όταν καταλάβουν αξιώματα, όσο πιο ανάξιοι είναι για αυτά τα αξιώματα, τόσο περισσότερο αδιάφοροι γίνονται και φουσκώνουν από αφροσύνη και θράσος».
Ο λαός οφείλει να έχει μνήμη. Και έχει, όταν το θελήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου