Στου χρόνου τη σκόνη αφήνουμε αργά, κομμάτια ψυχής σε κάδρα βουβά, τοπία ομίχλης, οι μέρες βουρκώνουν. Ανθρώπων ζωές στα πλάνα παγώνουν κι εμείς κομπάρσοι βουβοί σε ταινία, της μοίρας μας τώρα απλοί θεατές, να ψάχνουμε μάταια ένα φως στο σκοτάδι, ήρωες άβουλοι, σκυμμένοι στο χτες.
Το χέρι σηκώνεις κοιτάς στο φακό, το πλάνο σου ψάχνεις μακριά στο κενό. Το χέρι σηκώνεις κοιτάς στο φακό, το πλάνο σου ψάχνεις και μέσα είμαι εγώ.
Ο θίασος παίζει το έργο ξανά, τα λόγια τα ίδια κανείς δεν ξεχνά, πως όλοι κοιτάμε την ίδια σκηνή, μιας χώρας που ζει τη δική της σιωπή, κι εμείς παγωμένες εικόνες, νεκρές, σε παλιό σκηνικό ξεχασμένες φωνές, περιμένουμε κάποιον κοιτώντας μπροστά, να φωνάξει φώτα μοτέρ πάμε ξανά.
Το χέρι σηκώνεις κοιτάς στο φακό, το πλάνο σου ψάχνεις μακριά στο κενό. Το χέρι σηκώνεις κοιτάς στο φακό, το πλάνο σου ψάχνεις και μέσα είμαι εγώ.
Μετέωρα βήματα στο πουθενά, όλοι χαμένοι, τα σενάρια πολλά, η αυλαία ανοίγει, η ταινία αρχίζει, η σκηνή είναι άδεια, η οθόνη δακρύζει.
Κι εμείς προχωράμε απλοί κυνηγοί, του ονείρου που ψάχνει τη δική του φυγή, με το βλέμμα στραμμένο σε πορεία μεγάλη, ξεκινάμε ταξίδι για μια θάλασσα άλλη.
Το χέρι σηκώνεις κοιτάς στο φακό, το πλάνο σου ψάχνεις μακριά στο κενό. Το χέρι σηκώνεις πατάς το κουμπί, το πλάνο σου βρίσκεις μα λείπεις εσύ.
Οι παραπάνω στίχοι της Μαρίας Παναγιωτακοπούλου γράφτηκαν για τον μεγάλο σκηνοθέτη Θεόδωρο Αγγελόπουλο, μελοποιήθηκαν από τον Σάκη Παπαδημητρίου και ερμηνεύτηκαν από την Έλλη Πασπαλά, το Νοέμβριο του 2012, στο πλαίσιο αφιερώματος για «Το Αίγιο μέσα από το φακό του Θ. Αγγελόπουλου».
Θα μπορούσαν όμως, νομίζω, να έχουν γραφτεί και για το πολύπαθο Πολιτιστικό μας Κέντρο, νυν Θέατρο και για τη διαδρομή του από το 1975 έως σήμερα, κι εξηγούμαι:
Του χρόνου τη σκόνη αφήνουμε αργά, κομμάτια ψυχής
Το Θέατρο είναι ένα έργο, η σύλληψη του οποίου ξεκινά από πολύ παλιά και αποτελεί διαχρονικό αίτημα όλων των πολιτών του δήμου.
«Είναι ένα έργο το οποίο περιμένει η Κατερίνη, περιμένει η Πιερία πολλές δεκαετίες τώρα. Ήταν στόχος του Σίμου Χαραλαμπίδη, που ως δήμαρχος, έκανε πολύ σπουδαία πράγματα από το 1975 ως το 1986. Ίδρυσε το Δημοτικό Ωδείο, οραματίστηκε το πολιτιστικό κέντρο, με δεδομένο ότι εκείνες ήταν δύσκολες εποχές, αφού δεν υπήρχαν οι σημερινές ανησυχίες για τον πολιτισμό. Δεν κατέστη δυνατόν όμως να κατασκευαστεί από τότε μέχρι πρότινος. Για μας υπήρξε και παραμένει ένας τεράστιος στόχος πρώτης προτεραιότητας γιατί, ένα θέατρο, ένας χώρος πολιτισμού είναι αντίστοιχος με δέκα σχολεία», αναφέρει ο σημερινός Δήμαρχος Κατερίνης κ. Σάββας Χιονίδης.
Ψάχνουμε μάταια ένα φως στο σκοτάδι
Το Θέατρο ξεκίνησε να χτίζεται τον Ιούλιο του 2013. Προβλέπεται ολοκλήρωσή του σε 720 ημερολογιακές ημέρες από την υπογραφή της σύμβασης, δηλαδή αναμένεται να ολοκληρωθεί τον Ιούλιο του 2015. Ο προϋπολογισμός του, ο οποίος καλύπτεται σε ποσοστό 100% από το ΕΣΠΑ, ανέρχεται σε 7.750.000 ευρώ και κατασκευάζεται από την κοινοπραξία που συγκροτεί, η αφρόκρεμα των κατασκευαστικών εταιρειών «Ενιπέας», «Κάστωρ» και «Κ. Τεχνική», πράγμα που μας κάνει αισιόδοξους ότι αυτή τη φορά θα δούμε ένα φως στο σκοτάδι.
Σκυμμένοι στο χτες
Πολύ μελάνι χύθηκε, πολλές απόψεις γράφτηκαν, για το πως θα έπρεπε ή πως θα μπορούσε να είναι το Θέατρο. Πιο κοντό, πιο χοντρό, πιο μακρύ, νεοκλασικό, μοντέρνο, σε ένα όροφο, με μάρμαρα ή με γρανίτες.
Σημασία έχει ότι η σημερινή Δημοτική Αρχή υλοποιεί ένα έργο μεγάλο σε σύγκριση με το τυπικό φυσικό πρόσωπο, που αναπτύσσεται σε τρία επίπεδα, ισόγειο, εξώστη, όροφο καθώς και υπόγειο. Η συνολική επιφάνειά του είναι 4.700 τ.μ., ενώ η χωρητικότητά του είναι 488 θεατές. Η στάθμη του ισογείου φιλοξενεί την κεντρική αίθουσα, το χώρο της εισόδου, το φουαγιέ καθώς και βοηθητικές εγκαταστάσεις εξυπηρέτησης.
Η στάθμη του εξώστη έχει διάδρομο για την κυκλοφορία των ατόμων από και προς την μεγάλη αίθουσα, τουαλέτες και γραφεία, ενώ το επίπεδο του ορόφου περιλαμβάνει επιπλέον γραφεία, χώρους μεταφραστών και δημοσιογράφων.
Οι υπόγειοι χώροι του κτιρίου φιλοξενούν τις ηλεκτρομηχανολογικές εγκαταστάσεις, τους αποθηκευτικούς, καθώς και τους βοηθητικούς χώρους της σκηνής. Η μελέτη του ήχου έγινε, με υψηλές προδιαγραφές, από το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.
Τα λόγια τα ίδια κανείς δεν ξεχνά
Από τον καιρό των αρχαίων ημών προγόνων έως και σήμερα, στην Ελλάδα αλλά και αλλού, πάντα ο πολιτισμός στηρίχθηκε σε ευγενικά χορηγικά δεκανίκια. Το όνομα του Ρωμαίου Γάϊου Κίλνιου Μαικήνα που έζησε τον 1ο αιώνα π.Χ., συνυφάνθηκε με τον προστάτη των τεχνών. Δεν γίνεται αλλιώς.
Κάθε σοβαρός πολιτιστικός χώρος που σέβεται τον εαυτό του, διοικείται στιβαρά και όχι κοντόφθαλμα, όπως μέχρι τώρα, προορίζεται να φιλοξενήσει πολιτιστικές εκδηλώσεις ενός ειδικού βάρους. Τον χρησιμοποιούν θίασοι και ορχήστρες συγκεκριμένων προδιαγραφών. Γι΄ αυτό το λόγο το Θέατρο μπορεί να αποτελέσει ένα χώρο εξαιρετικής ποιότητας, ώστε να προσελκύσει μεγάλα σχήματα και ανθρώπους υψηλής κατάρτισης στην τέχνη. «Εδώ θα μπορεί να παίξει το Εθνικό Θέατρο και το λέω αυτό με κάθε βεβαιότητα», αναφέρει ο κ. Χιονίδης. «Για μας ήταν η στόχευση να κάνουμε ένα χώρο ο οποίος πρώτα από όλα να είναι ικανοποιητικός, άριστος για τους ηθοποιούς και τους καλλιτέχνες όσον αφορά στο μέγεθος της σκηνής και τις δυνατότητές της, όπως επίσης και στα καμαρίνια με όλο τον εξοπλισμό. Αυτό λοιπόν, ήταν η στόχευση, ώστε κάθε καλλιτέχνης που θα έρθει ή κάθε καλλιτεχνικό σχήμα να επιδιώξει να ξανάρθει στην Κατερίνη και μόνο για τις παροχές που έχει να αποδώσει το έργο. Είναι πολύ σημαντικό για τους ανθρώπους της τέχνης να έχουν έναν αξιοπρεπή χώρο», συμπληρώνει.
Η οθόνη δακρύζει
Το Θέατρο δεν θα περιοριστεί σε επαγγελματικές παραστάσεις ή σε σπουδαίες προβολές πολιτιστικών και μαθητικών συλλόγων του νομού που θα έχουν τη δυνατότητα να τον χρησιμοποιούν. Ντόπιες καλλιτεχνικές παραγωγές, αναφέρει ο Δήμαρχος, θα μπορούν να αναπτύξουν εκεί δραστηριότητες, αρκεί να έχουν, κατά γενική ομολογία, ενδιαφέρον.
Μεταξύ άλλων στόχος είναι μεγάλες μάζες θεατών που μέχρι σήμερα αναζητούν πολιτισμό σε άλλες πόλεις ή τα σχολεία που μαζικά μεταβαίνουν στην Θεσσαλονίκη (στο Βασιλικό Θέατρο, στο Μέγαρο Μουσικής, στο Κρατικό Β. Ελλάδος, στη Μονή Λαζαριστών) να βρουν αυτό που αναζητούν στην Κατερίνη, ακόμη και να προσελκύσουμε μαθητές από άλλους νομούς. Εξάλλου, ο χώρος είναι άμεσα προσβάσιμος, αφού βρίσκεται παρά την ΠΑΘΕ, δίπλα ακριβώς στον σταθμό υπεραστικών λεωφορείων.
Εννοείται ότι το Θέατρο υπερκαλύπτει τις πολιτιστικές ανάγκες της Πιερίας ενώ υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο, παραστάσεις με ενδιαφέρον να επαναλαμβάνονται μέσα στην ίδια εβδομάδα ή ανά εβδομάδα.
Μετέωρα βήματα στο πουθενά
Πολλοί είναι εκείνοι που αμφιβάλλουν για τη δυνατότητα συντήρησης του συγκεκριμένου χώρου. Αυτό που δύσκολα όμως μπορεί να δεχτεί κάποιος Πιεριέας, είναι πώς μπορεί η Καλαμάτα, η Βέροια, η Θεσσαλονίκη, ο Βόλος, τα Τρίκαλα, τα Γιάννενα κι άλλες πόλεις, να συντηρούν αντίστοιχες υποδομές κι εμείς δεν θα μπορέσουμε;
Μήπως εκείνοι ξέρουν καλύτερα ενώ εμείς δεν μπορούμε;
Σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να εγκαταλείψουμε αυτή τη μικρονοϊκή και πεσιμιστική προσέγγιση, όχι μόνο στο συγκεκριμένο θέμα, για να προχωρήσουμε ως τόπος μπροστά. Διότι στην προκειμένη περίπτωση, αν το έργο δεν λειτουργήσει ποτέ, δεν θα μάθουμε ποτέ αν μπορούμε ως πόλη να το στηρίξουμε και να το συντηρήσουμε.
Σε κάθε περίπτωση ο Δήμαρχος επισημαίνει: «Προτεραιότητα του δήμου είναι ο πολιτισμός και η παιδεία. Είναι πολιτική επιλογή να υπάρχει το Θέατρο, όπως είναι επιλογή μας, σε αυτήν την κρίση, η Κατερίνη να έχει ένα από τα καλύτερα ωδεία στην Ελλάδα, με σπουδαίους καλλιτέχνες. Η πόλη που συντηρεί δεκάδες γήπεδα και αθλητικούς χώρους, δεκάδες σχολεία, μπορεί να συντηρήσει με τεράστια άνεση και έναν χώρο τον οποίο θα τον έχουμε καμάρι για τις επόμενες γενιές. Επιπλέον, θα υπάρχουν επιπλέον έσοδα, αφού όταν έρχονται μεγάλα σχήματα θα νοικιάζουν το χώρο ή θα καταβάλλουν ποσοστά επί των ειπράξεων, όπως οφείλουν σύμφωνα με τον νόμο».
Το τεράστιο φουαγιέ των 800 τ.μ., αλλά και το μεγάλο δώμα στον όροφο θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τρίτους, αποδίδοντας επιπλέον έσοδα.
«Ο δήμος άλλωστε δεν είναι μια κερδοσκοπική επιχείρηση, παρ΄ όλα αυτά θα έχει έσοδα από τη χρήση του Θεάτρου από τρίτους, που θα αποδίδονται για τη συντήρηση του κτιρίου».
Φώτα μοτέρ πάμε ξανά
Ονειρεύομαι τη νύχτα των εγκαινίων, βυθισμένος στο βελούδινο κάθισμά μου, το Θέατρο κατάμεστο, το λόμπι απαστράπτον, τα φώτασβήνουν σιγά σιγά, η υδραυλική σκηνή αναδύεται εκ του υπογείου, η ορχήστρα εμφανίζεται και ο τενόρος απαγγέλει «Φίγκαρο, Φίγκαρο, Φίγκαρο» από τον κουρέα της Σεβίλλης του Beaumarchais. Θεϊκό! Κάπως έτσι πρέπει να τραγουδάνε τα ουρί του παραδείσου.
Ονειρεύομαι μια βραδυά, που ξεκινά το μοτέρ και προβάλλει η κινηματογραφική λέσχη της πόλης μας, μια ταινία του Βιμ Βέντερς ή ένα απόβραδο που θα ακούγεται η Όπερα της Πεντάρας του Μπέρτολτ Μπρεχτ και του Κουρτ Βάϊλ. Έτσι κι αλλιώς το όνομα «Πόλυ» με συγκινεί από παλιά.
Μάλλον πρέπει να τσιμπηθώ, για να ξυπνήσω, γιατί εν τω μεταξύ μπορεί να έχουν επικρατήσει, όσοι έχουν αντίθετη απόψη, διεκδικούν, τα κατά την άποψή τους νόμιμα δικαιώματά τους ή όσοι θεωρούν ότι το Θέατρο χτίζεται σε εκτός σχεδίου χώρο ή θέλουν ένα Θέατρο πιο κοντό, πιο χοντρό, πιο μακρύ, νεοκλασικό, μοντέρνο, σε ένα όροφο, με μάρμαρα ή με γρανίτες.
Ειρήνη υμίν κύριοι, πάμε ξανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου