Κα Όλγα Σφήκα

Να μη σταματήσεις ποτέ να γράφεις.’ Μην το πάρετε ως επίδειξη ματαιότητας αλλά ως υπακοή στη συμβουλή μιας πολυαγαπημένης καθηγήτριας. Νομίζω ότι είναι πολλά αυτά που μπορεί να πει κανείς για την κ. Όλγα Σφήκα.
Και πολλά να θυμηθεί. Τη λεπτότητα, την κομψότητα, την αγάπη για το γράψιμο. Για τη λογοτεχνία. Μια αέρινη παρουσία με πολλές γνώσεις και μία κούπα καφέ να τη συντροφεύει στις πολλές ώρες που εργαζόταν στο γραφείο της. Πάντα κοντά στην είσοδο- ίσως επειδή ήταν κάτι σαν φύλακας άγγελος μετά από τόσα χρόνια κοντά σε μαθητές και συναδέλφους.


Και ξαφνικά μέσα σε μισό χρόνο το χαμόγελό της εξαφανίστηκε από το χώρο του σχολείου. Μαζί κι η ίδια. Εμείς μελετούσαμε το ποίημα της Δημουλά όταν μας άφησε-μια συνηθισμένη χειμωνιάτικη ασθένεια, υποθέσαμε ομόφωνα. Ώσπου οι μέρες έγιναν εβδομάδες και οι εβδομάδες μήνες. Και εκείνη άφαντη. Η άδεια δεξιά θέση με ενοχλούσε οπτικά κάθε φορά που εισερχόμουν στο γραφείο των φιλολόγων. ‘Πότε, γιατί, πώς?’ και όλα τα σχετικά. Κοιτούσα έξω από το παράθυρο γιατί με εκνεύριζε η σιωπή από εκείνη τη μεριά. Με διέλυε.
Βλέπετε η κ. Σφήκα δεν ήταν κοντά μας μόνο στο μάθημα της λογοτεχνίας. Προσωπικά συμμετείχα σε διαγωνισμούς λογοτεχνίας με τη δική της αρωγή. Μπορεί και τρεις συνεχόμενες φορές. Χωρίς την παραμικρή διάκριση. Κι όμως η κ. Σφήκα επέμενε ότι θα τα καταφέρω και ότι μάλιστα έχω ταλέντο. Δε ξέρω αν κάτι από τα λεγόμενά της αληθεύει κι ούτε με ενδιαφέρει στην παρούσα φάση. Αυτό που με νοιάζει είναι ότι με ενθάρρυνε. Και δεν κουράστηκε ούτε λεπτό ή τουλάχιστον δεν το έδειξε. Για μένα αυτό είναι μεγαλείο ψυχής.
Και με αυτά και με αυτά βρίσκομαι σε άλλη πόλη και ξαφνικά μαθαίνω ό,τι όλοι ξέρετε πλέον. Τα δάκρυα δεν αρκούν. Ούτε ένα τριαντάφυλλο απιθωμένο εκεί που βρίσκεται τώρα. Το μόνο που με παρηγορεί είναι –πώς να το πω? Μια σκέψη λίγο πιο λογοτεχνική.. ότι εκεί που είναι θα ξαναβρεί τον αγαπημένο της και αυτός σαν άλλος Κρητικός θα κολυμπήσει προς το μέρος της, θα τη σώσει από την τρικυμία και θα την αγκαλιάσει. Μια βρεγμένη, σφιχτή αγκαλιά που σημαίνει πολλά.
Ήδη νιώθω την αύρα της, όπως έλεγε κι η ίδια, να με κατακλύζει. Στοιχηματίζω ότι ο ‘Κρητικός’ της παλεύει να τη βρει μέσα στη θάλασσα. Κι αυτή πανέμορφη όπως πάντα, μια οπτασία κατεβαίνει να τον συναντήσει. Δεν μπορούν να περιμένουν άλλο.

Τεντζεράκη Μαριάνθη