Έφθασαν. Οικογένειες, μωρά, παιδιά, ψυχές. Χαμογελαστοί, κουρασμένοι, πονεμένοι.
Σε κάθε τους λέξη κρύβεται η ανησυχία για το πότε θα φθάσουν στον προορισμό τους. Άλλος στη Φιλανδία, άλλος στη Γερμανία, άλλος στην Ολλανδία, άλλος σε κάποιο άλλο μέρος της Ευρώπης… Ένας αδελφός, ένας σύζυγος, ένας ξάδελφος τους περιμένει.
Το πρωί της Τετάρτης περιδιαβήκαμε με τη συνάδελφο Ιωάννα Δερμίση το κάμπινγκ του Βαρικού, όπου φιλοξενούνται από προχθές 95 άτομα. Απόλυτη ησυχία και τάξη σε κάθε σκηνή, σε κάθε δωμάτιο. Ο στρατός προσφέρει τις υπηρεσίες του, ένα περιπολικό της αστυνομίας στην είσοδο του κάμπινγκ, τα μικρά προσφυγόπουλα τρέχουν και παίζουν ανάμεσα στις σκηνές, μάνες με μικρά μωράκια στην αγκαλιά στέκουν στο κατώφλι των δωματίων τους και μας καλωσορίζουν.
Άνθρωποι αξιοπρεπείς, μορφωμένοι. Άνθρωποι νέοι, με στόχους και με όνειρα… Ρωτούν αν γνωρίζουμε πότε θα ανοίξουν τα σύνορα, αν μπορούμε με κάποιο τρόπο να τους βοηθήσουμε να φύγουν από την Ελλάδα. Τί να τους πεις; Ότι πρέπει να είναι ιδιαιτέρως προσεκτικοί ώστε να μην πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης.
Το χαμόγελο και η αγκαλιά των παιδιών σε αφοπλίζει… Έχουν αυτό το βλέμμα που σου λέει «είμαι φίλος σου, θέλεις να παίξουμε» κι ας μην ξέρουν ούτε μία λέξη ελληνική. Ή μάλλον ξέρουν μία: «ευχαριστώ». Και τη λένε συνέχεια…
Τους αποχαιρετάμε με την δέσμευση ότι η Πολιτεία και κυρίως η μικρή μας κοινωνία θα κάνει το καθήκον της για όσο διάστημα χρειαστεί να μείνουν στον τόπο μας. Θα τους σεβαστούμε και θα μας σεβαστούν… Στη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται στην Ελλάδα, η Πιερία δεν μπορεί να μείνει έξω από το κάδρο.
Μπαίνουμε στο αμάξι… Όχι δε μας…. φάγανε!
http://pieriareport.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου