Πιερίδες Μούσες: Μια γύψινη παράσταση σε μόνιμη …αναμονή στην είσοδο της Κατερίνης!

ΓΥΨΙΝΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΠΙΕΡΙΔΩΝ ΜΟΥΣΩΝ ΣΕ ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ - ΕΞΟΔΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
Του Ανδρέα Κατσιάπη - Γαλανού

Στην οδό Θεσσαλονίκης, στην είσοδο – έξοδο της Κατερίνης, σε σημείο επί της παλιάς εθνικής οδού Κατερίνης – Θεσσαλονίκης, βρίσκεται εδώ και αρκετά χρόνια (δεν θυμάμαι πια πόσα) μια γύψινη παράσταση με τις εννιά μούσες, τις δικές μας μούσες, τις Πιερίδες
Μούσες.

Απ’ ό,τι θυμάμαι -διότι, βλέπετε, έχουν περάσει και τόσα χρόνια- η παράσταση αυτή (γύψινη μεν αλλά σε τσιμεντένια βάση) βρίσκονταν στο δημοτικό πάρκο Κατερίνης, ήταν στερεωμένη και εν μέρει χωμένη στο χώμα σε κάποιο σημείο του εκεί χώρου. Κάποια στιγμή όμως, όταν γινόταν ανάπλαση του πάρκου, οι αρμόδιοι τη μετέφεραν στη συγκεκριμένη είσοδο – έξοδο της Κατερίνης.
Εκείνη την εποχή, όταν δηλαδή έγινε η μεταφορά -και μάλιστα με ειδική σιδερένια κατασκευή, ώστε να γίνει δυνατή η επαναφορά της παράστασης- ρώτησα ως δημοσιογράφος κάποιους αρμόδιους για το αν θα μεταφερθεί μόνιμα εκεί ή θα πάει κάπου αλλού. Και φυσικά, τους είπα ότι αν είναι να μεταφερθεί εκεί μόνιμα, τότε θα πρέπει να στερεωθεί στο συγκεκριμένο σημείο και επομένως να αφαιρεθεί η σιδερένια κατασκευή που φτιάχτηκε ακριβώς για να γίνει δυνατή η μεταφορά αυτής της βαριάς παράστασης.
Η απάντηση που πήρα ήταν ότι η μεταφορά αυτής της παράστασης στο συγκεκριμένο σημείο είναι προσωρινή. Μόλις δε ολοκληρωθούν οι εργασίες γύρω από την αρχική της θέση, τότε θα επιστρέψει στο πάρκο, γι αυτό και προς το παρόν (το τότε «παρόν») δεν θα αφαιρεθεί η σιδερένια κατασκευή, ώστε εύκολα να μετακινηθεί και πάλι.

Όμως τα χρόνια κύλισαν και πέρασαν και, αν δεν γίνει κάτι, τώρα ή στο μέλλον, τα χρόνια θα συνεχίσουν να περνούν χωρίς όμως η παράσταση ούτε να επιστρέφει στην αρχική της θέση αλλά ούτε και να αφαιρείται η σιδερένια κατασκευή που συντέλεσε μεν στη μεταφορά της αλλά χαλάει την αισθητική της παράστασης. Και εδώ βέβαια μπορεί και να ισχύει η αμίμητη και πολύ σοφή φράση του ελληνικού λαού που λέει: «Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού»! Κάτι ήξεραν οι παλιοί σοφοί πρόγονοί μας που είπαν αυτή τη φράση η οποία θα παραμένει στα χείλη μας όσο θα παραμένει και η νοοτροπία του σύγχρονου Έλληνα όχι μόνο σ’ αυτό το θέμα αλλά και σε πολλά άλλα ζητήματα.
Στο μεταξύ, θυμάμαι ότι μετά από ένα δυο χρόνια αφότου μεταφέρθηκε «προσωρινά» η παράσταση με τις Πιερίδες Μούσες, συζητώντας με τον γνωστό φιλόλογο και συγγραφέα Γιώργο Ράπτη, μετά από τυχαία συνάντησή μας σε κάποια εκδήλωση, και αφού του εξέφρασα την απορία μου για ποιον λόγο δεν επιστρέφει η παράσταση στην αρχική της θέση, ο Γιώργος Ράπτης μου είπε ότι δεν γνωρίζει κάτι περί αυτού. Μου αποκάλυψε όμως ότι ο ίδιος έχει προβεί σε χρωματισμό αυτής της παράστασης… Σ’ αυτό το σημείο, λοιπόν, υπενθυμίζω ότι η αρχική παράσταση ήταν λευκή!

Επίσης, αν σήμερα διαβάσει κανείς, δεξιά και πλάγια της παράστασης, θα δει δυο λέξεις, με κεφαλαία γράμματα, γραμμένες με μαρκαδόρο: «ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ», ενώ από κάτω υπάρχει και μια υπογραφή, με μικρά αρχικά γράμματα: «γ.α.ρ.». Προφανώς είναι τα αρχικά του Γιώργου Ράπτη και προφανώς ο ίδιος είναι εκείνος που επιδίωξε αυτή τη διευκρίνιση. Μπροστά και κάτω αριστερά της παράστασης υπάρχει το όνομα του καλλιτέχνη (Α. Χαλβατζής) που φιλοτέχνησε τις Πιερίδες Μούσες.
Το ερώτημα είναι όμως, γιατί έχει ξεμείνει εκεί η παράσταση με τις Πιερίδες Μούσες; Δεν ξέρω αν κάποιος μπορεί να δώσει συνειδητά μια απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα. Επίσης, να ξεκαθαρίσω ότι αυτό το ερώτημα δεν το θέτω με αντιπολιτευτική διάθεση. Σκοπός μου δεν είναι να ασκήσω κριτική αλλά να δώσω ένα έναυσμα, να υπενθυμίσω κάτι, να συμβάλλω σ’ αυτή την υπόθεση, ώστε εάν είναι να μείνει εκεί η παράσταση, ας αφαιρεθεί τουλάχιστον η σιδερένια κατασκευή και ας γίνει κανονική επιχωμάτωση του τσιμεντένιου τμήματος που τη στηρίζει. Εάν πρέπει να μεταφερθεί αλλού (σε άλλο σημείο, όχι στο αρχικό), ας γίνει, το συντομότερο δυνατόν. Εάν όμως είναι να επιστρέψει στο πάρκο, θεωρώ ότι θα πρέπει οι αρμόδιοι να δουν ξανά το θέμα, δηλαδή να δουν εάν η παράσταση, έτσι όπως είναι τώρα, ταιριάζει πλέον εκεί στο πάρκο, δηλαδή εάν πρέπει να αφαιρεθεί το χρώμα που πρόσθεσε ο Γιώργος Ράπτης, εάν πρέπει να γίνει μια κάποια επιμέλεια, εάν… εάν…
Επιστρέφω, όμως, στο αρχικό μου ερώτημα: Γιατί έχει ξεμείνει εκεί, τόσα χρόνια, η παράσταση με τις Πιερίδες Μούσες; Θα επιχειρήσω να δώσω μια απάντηση χωρίς όμως να είμαι βέβαιος ότι αυτό που εικάζω είναι και αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Φιλοσοφώντας τα πράγματα, έχω παρατηρήσει ότι κάποια ζητήματα στη ζωή μας μένουν παρατημένα όχι επειδή δεν έχουμε καλή διάθεση αλλά λόγω συνήθειας. Δηλαδή, όταν αλλάζει κάτι μέσα μας ή γύρω μας, είτε αρνητικά είτε θετικά, στην αρχή γίνεται εμφανής η αλλαγή. Μετά όμως συνηθίζουμε αυτή την αλλαγή και γι αυτό δεν μας κάνει και εντύπωση. Ύστερα από παρέλευση κάποιου διαστήματος υπάρχει ο κίνδυνος να συνηθίσουμε κάτι, να το βλέπουμε και να μη μας κάνει πια εντύπωση.
Όταν, λοιπόν, μεταφέρθηκε η παράσταση των Πιερίδων Μουσών Κατερίνης σε μια από τις εισόδους – εξόδους της πόλης, αρχικά μάς προκάλεσε μια κάποια εντύπωση, αρχίσαμε να ρωτάμε το «γιατί μεταφέρθηκε εκεί» κλπ. Όταν όμως πέρασε ο καιρός, συνηθίσαμε αυτή την κατάσταση, συνηθίσαμε να βλέπουμε αυτή την παράσταση και μάλιστα να τη βλέπουμε γατζωμένη σε μια σιδερένια κατασκευή. Δεν μας κάνει πια εντύπωση…
Ωστόσο, όταν έρχεται ένας επισκέπτης στην πόλη, βλέποντας αυτή την κατάσταση, ίσως και να απορεί για το τι συμβαίνει με την εν λόγω παράσταση. Ασφαλώς, όταν θα έρθει ξανά μετά από κάποια χρόνια, σίγουρα θα απορήσει για ποιον λόγο αυτή η παράσταση είναι ακόμη εκεί και μάλιστα γατζωμένη σε μια σιδερένια κατασκευή η οποία χαλάει την αισθητική των Πιερίδων Μουσών αλλά και την αισθητική της εισόδου – εξόδου της πόλης.
Εμείς εδώ στην Κατερίνη και στην Πιερία, ίσως να συνηθίσαμε σ’ αυτό το θέαμα και να μη μας κάνει πια εντύπωση. Οι επισκέπτες μας, όμως; Τι σχόλια είναι δυνατόν να κάνουν μπροστά σ’ αυτό το θέαμα;