Μια ιστορία του Β΄ παγκοσμίου πολέμου άφησε το αποτύπωμά της στην Πιερία.
Στη διάρκεια του πολέμου αυτού στο πλευρό των Άγγλων πολέμησαν Νεοζηλανδοί στην Ελλάδα, και πολλοί έχουν αφήσει στη χώρα μας την τελευταία τους πνοή.
Τον τόπο της θυσίας τους αναζήτησαν μετά από χρόνια απόγονοί τους.
Ένας ιστορικός, Dr Monty Soutar επισκέφτηκε το 2010 την Πιερία και συγκεκριμένα την περιοχή Παλιοζιάζιακο όπου έγινε η φονική μάχη. Στη μάχη αυτή χάθηκαν τρεις ομοεθνείς του.
Το 2011 επισκέφτηκε το Νομό μας πολυπληθέστερη αντιπροσωπεία αποτελούμενη από 50 Νεοζηλανδούς της φυλής Μαορί και τον ιστορικό Dr Monty Soutar και τέλεσαν μνημόσυνο στον τόπο της θυσίας. Οι στιγμές ήταν ιδιαίτερες και συγκίνησαν βαθύτατα τους κατοίκους της περιοχής που τους βοήθησαν.
Χωρίς τυμπανοκρουσίες με απόλυτο σεβασμό στο γεγονός ολοκλήρωσαν το μνημόσυνο και μετά από 67 χρόνια έκλεισε ο κύκλος ενός δράματος.
Κάτοικος του Λόφου, ο Αναστάσιος Ράπτης ιδιαίτερα συγκινημένος από την αγάπη προς τους προγόνους αυτών των ανθρώπων προσφέρθηκε να δημιουργήσει στο χώρο που βρέθηκαν ένα μνημείο για τους άγνωστους ήρωες.
Το μνημείο αυτό επισκέφτηκαν την περασμένη εβδομάδα πέντε Νεοζηλανδοί και τέλεσαν μνημόσυνο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ιστορικός Dr Monty Soutar κινήθηκε προς την ανεύρεση των νεκρών με βάση χάρτες, απόλυτα λεπτομερειακούς που είχαν πιθανόν συντάξει οι επιζώντες στρατιώτες που επέστρεψαν σώοι στην πατρίδα τους.
Τα στοιχεία είναι καταγεγραμμένα σε ιστορικό βιβλίο που χάρισαν στον Αναστάσιο Ράπτη.
Οι Νεοζηλανδοί δήλωσαν ότι θα επισκέπτονται ανά έτος την περιοχή.
Στο μνημείο που δημιουργήθηκε αναγράφονται τα ονόματα και η ημερομηνία θανάτου των νεκρών.
Βρίσκεται στην περιοχή του Παλιζιάζιακου και φιλοτεχνήθηκε από το Θωμά Ράπτη.
Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΩΝ ΝΕΟΖΗΛΑΝΔΩΝ ΣΤΟ Β΄ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ
Είναι αλήθεια ότι στην πλούσια βιβλιογραφία για τις μάχες και την αντίσταση των Ελλήνων κατά των Γερμανών και των συνεργατών τους, δεν είχε εξεταστεί ίσαμε σήμερα ο ρόλος των Νεοζηλανδών, είτε στο πλαίσιο των τακτικών μαχών που δόθηκαν από τα συμμαχικά στρατεύματα στην Ελλάδα εναντίον του Αξονα, είτε στην οργάνωση και στις δολιοφθορές των κυριότερων αντιστασιακών ομάδων απέναντι στις κατοχικές δυνάμεις. Και τούτο, ίσως επειδή έχει παγιωθεί ο όρος «σύμμαχοι» να ταυτίζεται κατ’ ουσίαν (αν όχι σχεδόν αποκλειστικά) με τους Βρετανούς.
Και όμως: ξεκινώντας από την άκρη του κόσμου, χιλιάδες ήταν οι νεοζηλανδοί στρατιώτες που έσπευσαν να καταταγούν για να πολεμήσουν τη φασιστική απειλή (πάνω από το 10% του συνολικού πληθυσμού της χώρας), μεταφερόμενοι σε χώρους που βρίσκονταν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την καταπράσινη πατρίδα τους – μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.
Μέρος, λοιπόν, του Νεοζηλανδικού Στρατού έλαβε μέρος στις συγκρούσεις των Συμμάχων εναντίον των γερμανικών στρατευμάτων στη Βεύη, στον Αλιάκμονα, στον Πλαταμώνα, στα Τέμπη, στις Θερμοπύλες, στην Κόρινθο, στην Κρήτη κ.α., πληρώνοντας αρκετά βαρύ τίμημα: 291 νεκροί, 599 τραυματίες και 1.640 αιχμάλωτοι στην κυρίως Ελλάδα και άλλοι 671 θανόντες, 967 τραυματισθέντες και 2.180 που αιχμαλωτίστηκαν μόνο κατά τη Μάχη της Κρήτης κάθε άλλο παρά λίγοι θα μπορούσαν να θεωρηθούν· ας σημειωθεί ενδεικτικά ότι περίπου ένα στα δέκα του συνολικού αριθμού των θυμάτων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου για τους Νεοζηλανδούς σκοτώθηκε στην Ελλάδα. Έτσι, συνέβαλαν αποφασιστικά στο να επιτευχθεί σοβαρή καθυστέρηση στα επεκτατικά σχέδια του Χίτλερ, επιφέροντας παράλληλα σημαντικές απώλειες σε επίλεκτες δυνάμεις του στρατού του.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι οι αυστραλοί πολεμιστές και σ’ αυτούς περιλαμβάνονται και οι νεοζηλανδοί τιμώνται ιδιαίτερα στην Αγγλία και μνημείο πεσόντων υπάρχει πολύ κοντά στο Μπάκιγχαμ μέσα στο χώρο του παραπλήσιου πάρκου.
ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ
Μετά τη γερμανική εναέρια εισβολή του νησιού στις 20 Μαΐου 1941 και την απώλεια του αεροδρομίου Μάλεμε δύο μέρες μετά και παρά την εξαιρετική γενναιότητα και αρχική επιτυχία στο Μάλεμε και στον Γαλατά (και στο Ρέθυμνο και στο Ηράκλειο ανατολικά), οι συμμαχικές δυνάμεις στη δυτική Κρήτη -κυρίως Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί στρατιώτες (Anzacs)- βρέθηκαν να πολεμούν αγωνιωδώς για οπισθοχώρηση.
Καθώς άρχιζε η μάχη, ένας Μαορί στρατιώτης -ο Hemara Aupouri- με δική του πρωτοβουλία σηκώθηκε από την αμυντική θέση του. Ξεκίνησε να χορεύει Χάκα, το πανάρχαιο κάλεσμα στα όπλα των αυτοχθόνων της Νέας Ζηλανδίας.Τον ακολούθησαν οι Κίουι σύντροφοί του και η ομάδα “Χάκα” ξεχύθηκε σε όλο τον ελαιώνα και όλοι μαζί, Νεοζηλανδοί και Αυστραλοί, επιτέθηκαν σαν ένα.
Ανάμεσα στο Τάγμα 2/7 και τους Μαορί ήταν το Νεοζηλανδικό Τάγμα 21 -ο ιστορικός τους αναφέρεται στο θέμα: «Ήταν ένας χορός Χάκα που σου πάγωνε το αίμα στη σπονδυλική στήλη».
Το 2011 ξεκίνησε στην Αυστραλία μία ερανική εκστρατεία για τη δημιουργία μιας μνημειακής επιγραφής στην τοποθεσία της μάχης. Το εγχείρημα οργανώθηκε από τους Φίλους του Καταπιστεύματος για τη 42η Οδό (Friends of 42nd Street Trust) – έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό καταχωρημένο στην Αυστραλία. Πρόεδρος του Καταπιστεύματος είναι η Glenda Humes -η μεγαλύτερη εν ζωή θυγατέρα του Λοχαγού Reg Saunders, MBE. Οι ιστορικοί – σύμβουλοι για το εγχείρημα ήταν οι ιστορικοί, Dr Peter Ewer (Αυστραλία) και ο Dr Monty Soutar (Νέα Ζηλανδία). Ο Michael Sweet ήταν ο συντονιστής του εγχειρήματος εκ μέρους του Καταπιστεύματος.
ΠΗΓΗ: olympiobima.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου