Επιστροφή των υγειονομικών στις θέσεις τους. Οι πρώτες εικόνες, οι πρώτες σκέψεις, οι πρώτες διαπιστώσεις.

 

Μέχρι το τέλος του περασμένου χρόνου υπήρχαν υγειονομικοί που εξακολουθούσαν να παραμένουν σε καθεστώς αναστολής από τα καθήκοντά τους, βάσει ενός νόμου καταρχήν αντισυνταγματικού, ο οποίος – όπως φάνηκε στην πορεία – έμεινε και κατ ουσίαν ατεκμηρίωτος αφού κατέπεσαν όλα τα υποτιθέμενα επιστημονικά επιχειρήματα στα οποία στηρίχθηκε η επιβολή του. Οι τελευταίοι αυτοί υγειονομικοί αντικρίζουν κατά την επιστροφή τους μια εικόνα αποσύνθεσης των δομών του ΕΣΥ.

Στα νοσοκομεία επικρατεί ένα χάος με κλινικές να κλείνουν η μία πίσω απ την άλλη, με το προσωπικό υπό κατάρρευση, φυσική και ψυχολογική, να φυλλορροεί καθώς οι ατελείωτες υπερωρίες και τα χρωστούμενα ρεπό, εξακολουθούν να ωθούν συναδέλφους στο δρόμο των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων και των παραιτήσεων από το “ελκυστικό” ΕΣΥ που έταξε ο κύριος Πλεύρης.

Εικόνες κολαστηρίου στον τομέα της νοσηλείας με ασθενείς να παραμένουν χωρίς φαγητό και νερό  καθώς ο μοναδικός νοσηλευτής της βάρδιας δεν προλαβαίνει να χορηγήσει ούτε τα φάρμακα στους δεκάδες νοσηλευόμενους. Την ίδια στιγμή διαπιστώνουμε ότι οι διοικήσεις των νοσοκομείων, αφού πρώτα απέκλεισαν τους συγγενείς ως συνοδούς των ασθενών, ενθαρρύνουν τώρα τους συγγενείς να προβαίνουν σε καταγγελίες εναντίον των εξουθενωμένων υγειονομικών υπαλλήλων.

Η διπλή αυτή κακοποίηση που υφίσταται το προσωπικό με την εξοντωτική εργασία από τη μία και την τρομοκρατία των διοικήσεων από την άλλη, επέφερε, ως φαίνεται, το επιθυμητό αποτέλεσμα: Την ιδρυματοποίηση, την παραίτηση από αξιώσεις παντός είδους και εν τέλει την απόλυτη κάμψη των αντιστάσεων των εργαζόμενων στο χώρο της υγείας. Το υγειονομικό προσωπικό, υφιστάμενο επί σειρά ετών τη σφοδρή αυτή κακοποίηση, έχει περιέλθει σε τέτοια κατάσταση ανοχής και απάθειας ώστε να αμφισβητείται πλέον η ετοιμότητά του να αντιδράσει ακόμα και σε θέματα που σχετίζονται με προφανή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως αυτά που έχουν ήδη αρχίσει να συντελούνται στο χώρο της υγείας και που προβλέπεται να πάρουν τεράστιες διαστάσεις.

Τώρα προκύπτει βέβαια και η μερίδα αυτή των υγειονομικών που επανέρχεται στο πεδίο μάχης του χώρου εργασίας, έχοντας αφήσει πίσω τα πεδία των μαχών του δρόμου και της κινηματικής δράσης όπου επί δεκαέξι μήνες σμιλεύτηκε ένα σταθερό αγωνιστικό ήθος. Οι κρατούντες το γνωρίζουν αυτό καλά και δεν εφησυχάζουν, παρόλο που το έργο της καταστροφής στο σύστημα υγείας έχει προχωρήσει σε ικανοποιητικό βαθμό. Πρέπει πάση θυσία αυτή η μερίδα των εργαζόμενων να παταχθεί ώστε σε καμία περίπτωση να μην περάσει στην αντεπίθεση εντός των χώρων εργασίας. Με μεθόδους τύπου Γκεστάπο λοιπόν και με σαδιστικά εργαλεία πειθάρχησης φροντίζουν να υπενθυμίζουν στους αντιφρονούντες ότι βρίσκονται υπό καθεστώς συνεχούς εποπτείας, απειλούμενοι με πρόστιμα, πειθαρχική παραπομπή ή και διακοπή συμβάσεων εργασίας.

Με όλους τους ως άνω αναφερόμενους τρόπους το καθεστώς κατάφερε να συντηρήσει έναν άνευ προηγουμένου διχασμό στις απαξιωμένες δομές του ΕΣΥ, στρέφοντας τους ασθενείς εναντίον του προσωπικού, το συνάδελφο εναντίον του συναδέλφου, αποπροσανατολίζοντας έτσι σταθερά από το ενορχηστρωμένο σχέδιο της ολικής διάλυσης και εκποίησης του εθνικού συστήματος υγείας.

Ξεχωριστή μνεία πρέπει να γίνει στο επικουρικό προσωπικό, οι συμβάσεις του οποίου μετά τη λήξη τους εν μέσω αναστολών, δεν ανανεώθηκαν ποτέ, καθώς και σε έναν αριθμό υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα οι οποίοι έχοντας παραμείνει σε ομηρία επί δεκαέξι μήνες, πήραν εν τέλει το χαρτί της απόλυσης με την εκπνοή της αναστολής εργασίας. Επίσης ακινητοποιημένοι εξακολουθούν να παραμένουν αρκετοί ελεύθεροι επαγγελματίες καθώς στις επίμαχες νομοθετικές ρυθμίσεις δεν έχουν διασαφηνιστεί τα θέματα που τους αφορούν.

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν ακόμη να διανύσουν δρόμο έως ότου μπορέσουν να αποκατασταθούν εργασιακά, καθώς είναι προφανές ότι το σύστημα σκοπίμως τους αφήνει στο περιθώριο μετά τη λήξη των αναστολών εργασίας.

Οι υγειονομικοί κατά της υποχρεωτικότητας με όχημά τους το σωματείο υγειονομικών υπέρ Δημοκρατίας και Ελευθερίας (ΣΥΔΕ) προχωρούν συντεταγμένα και στέκονται απέναντι στα σχέδια που θέλουν τον ασθενή και τον πολίτη ως αντικείμενο εκμετάλλευσης και πειραματισμού και τον υγειονομικό ως υποχείριο και διεκπεραιωτή οδηγιών των ιδιωτικών κολοσσών που λυμαίνονται το χώρο της υγείας.

Δεν θα ξεχάσουμε αυτούς που με τις υπογραφές τους παρέδωσαν την κληρονομιά του λαού στα αρπακτικά του υπερκέρδους. Η ασυλία δεν θα τους συνοδεύει για πάντα…

Μετά τιμής