Λέγοντας κάποιον «ακροδεξιό» δεν λέμε πλέον τίποτε. Η κατάχρηση έχει απονευρώσει τον όρο. Δεν διαθέτει ούτε νοηματοδοτική ισχύ. Ούτε καταγγελτική απαξία.
Ξεχειλωμένη από τους αυτοματισμούς όσων αναζητούν ηθική υπεροχή ως αντι-ακροδεξιοί, η λέξη έχει φτάσει να σημαίνει όλα και τίποτε. Γίνεται σύνθημα μιας αγανάκτησης που δεν ενδιαφέρεται να εστιάσει και να αναλύσει τα νέα πολιτικά υποκείμενα, τα οποία μπορεί να έχουν τα ξενοφοβικά χαρακτηριστικά της παραδοσιακής Ακροδεξιάς, ενσωματώνουν όμως και αγωνίες, με έναν υπεραπλουστευτικό λόγο όμοιο με των κομμάτων της Αριστεράς.
Ακριβώς επειδή ο «ακροδεξιός» εκστομίζεται περισσότερο σαν ξόρκι, και λιγότερο σαν πολιτικός ορισμός, έχει χάσει πια το απαξιωτικό βάρος που είχε στη μεταπολεμική Ευρώπη, μέχρι και τις αρχές του 21ου αιώνα. Οποιος καταφεύγει στο ξόρκι, δείχνει μάλλον την πολιτική αμηχανία απέναντι στην απειλή.
Τι είναι η Αφροδίτη Λατινοπούλου; Αν πιστέψει κανείς την κυβέρνηση, που αποφάσισε να της αναγνωρίσει περιωπή πολιτικής αντιπάλου διά του εκπροσώπου της, η Λατινοπούλου είναι «ακροδεξιά». Τον ίδιο χαρακτηρισμό επανέλαβε από τηλεοράσεως και ένας βουλευτής της Ν.Δ. –ο Θάνος Πλεύρης–, που έχει βρεθεί πολλές φορές στη θέση να αποκρούσει το ξόρκι όταν απευθύνεται στον ίδιο.
Αφροδίτες και Ηφαιστοι στο εμπόριο της φοβίας.
Τι παθαίνει η Λατινοπούλου όταν η κυβέρνηση επιχειρεί να την ταξινομήσει, επικαλούμενη μάλιστα και την ευρωομάδα του Ορμπαν στην οποία εκείνη επέλεξε να ενταχθεί; Τι σημαίνει αυτή η ταξινόμηση στα αυτιά των δυνητικών της ψηφοφόρων, που μπορεί να συγκινούνται από την κινδυνολογία της, καθώς την προσλαμβάνουν με μια εικόνα ασύμπτωτη με το στερεότυπο του «ακροδεξιού»;
Κι αν η Λατινοπούλου είναι «ακροδεξιά», τότε πώς θα έπρεπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να ονομάσει τον πρώην πρωθυπουργό, που κάνει την ευρωβουλευτίνα να φαίνεται μετριοπαθής· τον «πρώην», που ακόμη και τη νηνεμία με την Τουρκία τη θεωρεί προάγγελο εθνικών καταστροφών;
Η γενική καταγγελία δεν αρκεί. Οσους πολιτεύονται τοκίζοντας ρηχές φοβίες πρέπει κανείς να τους αποδομεί, όχι απλώς να τους δείχνει με το δάχτυλο. Ο αόριστος αφορισμός τούς κολακεύει. Τους επιτρέπει να αυτοθυματοποιούνται ενώπιον του ακροατηρίου τους ως δήθεν θύματα του συστήματος. Οποιος εννοεί να τους αναχαιτίσει πρέπει να απαντά σε αυτά που λένε. Οχι σε αυτό που είναι.
Αυτή η αποκάλυψη είναι πιο εύκολη για έναν βετεράνο πρωθυπουργό –που επί των ημερών του δεν έκανε τίποτε για τα «μίλια» των εθνικών δικαίων που τώρα λέει ότι συρρικνώνονται– και πολύ δυσκολότερη για ένα νέο τηλεοπτικό φρούτο, χωρίς παρελθόν, χωρίς ταυτότητα. Ο αντιπολιτευτικός χώρος, που τώρα μοιάζει κενός, δεν είναι στην πραγματικότητα άδειος. Του λείπουν τα μεγάλα σχήματα. Αλλά αρχίζει να γεμίζει με φρούτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου