Στη Θεσσαλονίκη, η είδηση ότι ένα ακόμη αγαπημένο στέκι βάζει λουκέτο είναι τόσο συχνή όσο συχνές ήταν κάποτε και οι ουρές στην εφορία...
Και ενώ κάποτε λέγαμε
"έκλεισε ένα μαγαζί, ανοίγουν άλλα δέκα", πλέον αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε αν τελικά μένει κανένα ανοιχτό. Η πόλη που φημίζεται για την καφετέρια της, για τα τσιπουράδικα και τα μεζεδοπωλεία της, μοιάζει να έχει βάλει στόχο να αυτοκτονήσει γαστρονομικά!Και ποιος φταίει; Μπορεί να φταίει η ακρίβεια, που έχει μετατρέψει το να πιεις έναν καφέ σε επένδυση ζωής. Ή μήπως το ότι ο λογαριασμός ρεύματος για ένα εστιατόριο φτάνει να είναι πιο φουσκωμένος από τα μπατζάκια της δεκαετίας του '90; Μπορεί να φταίει και η έλλειψη προσωπικού, γιατί ποιος θέλει να δουλεύει 12ωρα για ένα κομμάτι ψωμί (που πλέον κι αυτό έχει ακριβύνει);
Η αλήθεια είναι ότι η Θεσσαλονίκη, η πόλη του χαλαρού ρυθμού και της ατελείωτης κουβέντας πάνω από έναν φραπέ, μετατρέπεται αργά αλλά σταθερά σε μια πόλη-φάντασμα μετά τις 10 το βράδυ. Τα τραπέζια άδεια, οι καρέκλες αναποδογυρισμένες, και η μοναδική κίνηση είναι οι ντελιβεράδες που τρέχουν να προλάβουν τις τελευταίες παραγγελίες.
Και το πιο αστείο (ή μάλλον το πιο τραγικό) είναι ότι κανείς δεν κάνει κάτι. Οι υπεύθυνοι κοιτάνε το ταμείο τους (που πλέον αδειάζει), οι πολίτες αναστενάζουν (και πίνουν τον καφέ τους στο σπίτι), και η πόλη συνεχίζει να κλείνει. Μέχρι που κάποια στιγμή, μάλλον θα μας μείνει μόνο το σπίτι μας για να πιούμε τον καφέ μας. Και τότε, ας ελπίσουμε να έχουμε αρκετό ρεύμα για να τον φτιάξουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου