Κάποτε, το σφύριγμα του τρένου στο Αιγίνιο δεν ήταν απλώς ένας ήχος, ήταν μια υπόσχεση... Μια υπόσχεση για ταξίδια, για συναντήσεις, για εμπορεύματα που έφταναν κ έφευγαν, ζωντανεύοντας την περιοχή. Ο Σ. Σ. Αιγινίου δεν ήταν απλά ένα κτίριο – ήταν η καρδιά μιας εποχής που ταξίδευε με ρυθμό, με ελπίδα, με σιγουριά.... Σήμερα, αν περάσει κανείς από εκεί, θα δει ένα κτίριο να στέκει αγέρωχα, μεν, αλλά άδειο, ξεχασμένο, ένα «φάντασμα» περασμένων μεγαλείων, όπου το μόνο που ακούγεται πλέον, ει ο θόρυβος από το τρένο που… απλώς περνάει.
Και δεν μιλάμε για τον παλιό Σταθμό !! Μιλάμε για ένα ολοκαίνουργιο κτίριο που ήρθε να αντικαταστήσει τον παλιό κ εκσυγχρονίσει τις υπηρεσίες....
Ναι, ο Προαστιακός εξακολουθεί να περνάει. Σταματάει κιόλας! Σαν να λέει: «Εδώ είμαι, παρόν!» Αλλά για ποιους;
Για τους λίγους τολμηρούς επιβάτες που αψηφούν το κρύο,
τη ζέστη, τη βροχή, κ περιμένουν στην αφύλακτη… ράμπα!
Ο σταθμός, αυτός ο κάποτε (αν κ για λίγο) λειτουργικός χώρος με το εκδοτήριο, την αίθουσα αναμονής, έχει μετατραπεί σε ένα μνημείο αδιαφορίας!
Μετά από ένα δυστύχημα στα Τέμπη που ακόμα ψάχνουμε απαντήσεις για το πως κ γιατί.... κάποιοι μιλάνε για «σύγχρονες μεταφορές», για «μεγάλες επενδύσεις», για μια «χώρα που τρέχει μπροστά», αλλά στην πραγματικότητα, σε κάποια σημεία, απλώς «κυλάμε» προς τα πίσω! Κάτι σαν τον Πόποτα ας πούμε: "Εμπρός, πίσω!!!"
Εδώ κ χρόνια, οι λίγες εκκλήσεις από την τοπική κοινωνία πέφτουν στο κενό. Κάποιοι περιστασιακά φωνάζουν για επανενεργοποίηση, για αξιοποίηση, για λίγο… προσωπικό! Αλλά κι αυτό συνήθως εξαντλείται στις κούφιες προεκλογικές ομιλίες των αυτοδιοικητικών κ των υποψηφίων βουλευτών που θυμούνται να επισκεφτούν τον τόπο μας...
Ποιος να ακούσει μωρέ;;; Μάλλον είναι πολύ απασχολημένοι να σχεδιάζουν το επόμενο μεγάλο έργο που θα μείνει στη μέση γιατί θα σταματήσει από κάποιο σκάνδαλο...
Είναι σχεδόν αστείο, αν δεν ήταν τόσο θλιβερό... Έχουμε έναν σιδηροδρομικό σταθμό σε λειτουργία – υποτίθεται – χωρίς προσωπικό!!! Είναι σαν να έχεις ένα αυτοκίνητο χωρίς τιμόνι. Κινείται, αλλά… πού πάει; Οι επιβάτες αναγκάζονται να αγοράζουν εισιτήρια από το κινητό τους ή μέσα στο τρένο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Χωρίς προστασία από τα στοιχεία της φύσης, χωρίς τουαλέτες, χωρίς την παραμικρή ανθρώπινη παρουσία για να ρωτήσεις κάτι ή να νιώσεις ασφάλεια...
Και το ερώτημα ένα κ μοναδικό: Ποιος φταίει για αυτήν την παρακμή γαμώτο;;;;
Η απάντηση είναι τόσο ξεκάθαρη όσο η άδεια πλατφόρμα του σταθμού: Η αδιαφορία.
Η αδιαφορία των αρμόδιων φορέων κ φυσικά, της εκάστοτε κυβέρνησης που, ανεξαρτήτως χρώματος, αρνείται να σκύψει πάνω σε αυτά τα «μικρά» προβλήματα της καθημερινότητας. Είναι προφανές ότι η «μεγάλη εικόνα» των έργων βιτρίνα επισκιάζει τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών....
Οι σιδηροδρομικοί σταθμοί του Αιγινίου δεν ήταν ποτέ απλά κτίρια... Είναι ένα σύμβολα!!
Σύμβολα μιας Ελλάδας που μπορεί να έχει υποδομές κ ιστορια μέσα από αυτές, αλλά τις αφήνει να σαπίζουν.
Σύμβολα της απουσίας πολιτικής βούλησης να δώσει λύση σε απλά, καθημερινά προβλήματα. Σύμβολα του τρόπου με τον οποίο, τελικά, το τρένο της προόδου περνάει… αλλά δεν σταματάει ποτέ πραγματικά για τους πολίτες!
Ίσως χρειάζεται πίεση από την δημοτική αρχή (μόνο με επιστολές προεκλογικα δεν γίνεται δουλίτσα)!
Θα δούμε άραγε ποτέ το φως στην άκρη του τούνελ, ή θα συνεχίσουμε να ζούμε στην… αναμονή, κοιτώντας το τρένο να φεύγει "κι όπου βγει;"
Νίκος Λακασάς
Ενεργός πολίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου