Όπως κάθε χρονιά, έτσι και φέτος, δώσαμε ραντεβού να βρεθούμε, να κάνουμε σκι και να περάσουμε όμορφα στον χιονισμένο Όλυμπο. Μετά από έναν χρόνο δουλειάς, covid, αποστολών εντός και εκτός Ελλάδας είχαμε, σίγουρα, πολλά να πούμε με τους φίλους! Με την Ραλού, τον Γιώργο, τον Δήμο και τον Τάσο ξεκινήσαμε την ανάβαση την Πέμπτη το βράδυ από την Γκορτσιά για το καταφύγιο της Πετρόστρουγκας.
Μοιράσαμε τα υλικά, φορτωθήκαμε σαν τα μουλαράκια και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε με τους φακούς. Η νύχτα ήταν μεθυστική! Ψηλά, βλέπαμε τα αστέρια στον καθαρό ουρανό και χαμηλά τα φώτα του Δίον, της Κατερίνης και της Θεσσαλονίκης. Επικρατούσε άπνοια και χαμηλή θερμοκρασία, κατάλληλη για πεζοπορία.
Όταν φτάσαμε στην τοποθεσία Μπάρμπα, στα μισά περίπου της διαδρομής, το χιόνι ήταν αρκετό για να βάλουμε, πλέον, τα ορειβατικά σκι στα πόδια και α συνεχίσουμε μέχρι το καταφύγιο. Φτάσαμε στις 3:00 τα μεσάνυχτα. H πρώτη ομάδα μας περίμενε δίπλα στη σόμπα και μας υποδέχθηκε με τσίπουρα και μεζέδες. Γίναμε έντεκα συνολικά και ο Mike μας ταξίδεψε στις μακρινές αποστολές από την Νέα Ζηλανδία μέχρι την Γροιλανδία, το Εκουαδόρ και την Παταγονία! Βρέθηκε εκεί για την μελέτη για την Κλιματική Αλλαγή που “τρέχει” σε συνεργασία με το Πολυτεχνείο της Λωζάννης (EPFL). Κανείς δεν ήθελε να πάει για ύπνο!
Την επόμενη, συνεχίσαμε για το Οροπέδιο των Μουσών, χωρισμένοι πάλι σε δυο ομάδες. Το Ντερέκι είχε κλειστές στροφές με τα σκι (kick turns) και στενά περάσματα ανάμεσα σε έλατα και ρόμπολα. Το χιόνι είχε γίνει αρκετά μαλακό από τη ζέστη (+10C) και σε συνδυασμό με το βαρύ σακίδιο έκαναν αρκετά ζόρικη την ανάβαση.
Περάσαμε τις Μάντρες και λίγο πριν την κορυφή της Σκούρτας (2.476 μ.) εμφανίστηκαν πίσω μας τρεις ορειβάτες, εμφανώς ταλαιπωρημένοι. Σε κάθε βήμα τους βούλιαζαν μέχρι την λεκάνη. Είχαμε έναν σύντομο διάλογο και αφού τους ρώτησα τι σκόπευαν να κάνουν και αν χρειάζονταν βοήθεια συνέχισα την πορεία μου.
Όταν έφτασα στην κορυφή, μου φώναξαν από μακριά ότι θα επιστρέψουν πίσω, προς το καταφύγιο της Πετρόστρουγκας.
Είχε πέσει το σούρουπο όταν είδαμε μπροστά μας το Στεφάνι και το φως στο καταφυγίου Χρήστος Κάκαλος να τρεμοπαίζει. Μια ζεστή σούπα όταν φτάσαμε ήταν βάλσαμο μετά την ανάβαση.
Ξημέρωσε Σάββατο και ανυπομονούσαμε όλοι μας να τσουλήσουμε παρέα στις γύρω κορυφές του Οροπεδίου! Ξεκινήσαμε να ετοιμαζόμαστε, κάναμε έλεγχο του εξοπλισμού (arva, φτυάρι, ασύρματο) και τα παιδιά άρχισαν να ανηφορίζουν για την Τούμπα (2.801 μ.). Έμεινα πίσω για να πάρω και τα τελευταία πράγματα και τους είπα ότι θα τους συναντήσω στο Στεφάνι.
Βρισκόμουν έξω από το καταφύγιο, έβαζα την κάμερα στο σακίδιο και ξαφνικά άκουσα δυνατές φωνές. Αρχικά, πίστεψα ότι φώναζαν από απόλαυση όσο κατέβαιναν την πλαγιά. Πήγα στην άκρη του καταφυγίου να δω τι γίνεται και διαπίστωσα ότι μόλις έπεσε μια χιονοστιβάδα! Πήρα το spltiboard και επιτάχυνα τις κινήσεις μου για να πάω να τους βρω.
Πολύ σύντομα ήμουν κοντά τους, στην βάση του Στεφανιού και ένιωσα ανακούφιση όταν είδα ότι όλοι ήταν καλά. Επικράτησαν γέλια! Σε πρώτη φάση, μόνο να γελάσουμε μπορούσαμε. Σε δεύτερη φάση, όταν επιστρέψαμε στο καταφύγιο, αξιολογήσαμε τις κινήσεις μας και αναλύσαμε τι πήγε στραβά.
Για να πέσουν οι παλμοί και να μας φύγει γρήγορα αυτή η γεύση ακολούθησε τσίπουρο και χταποδάκι κάτω από τον ζεστό ήλιο.
Αυτός ήταν και ο λόγος άλλωστε που προκλήθηκε η υγρή και αργή χιονοστιβάδα (θερμοκρασία γύρω στους 10C).
Ήταν μεγάλη σε μήκος (περίπου 200μ) αλλά μικρή σε βάθος (30εκ).
Για να μην συμβεί κάτι αντίστοιχο την επόμενη ημέρα που θα κατεβαίναμε από το Οροπέδιο των Μουσών στα Πριόνια, πήγαμε με τον Δήμο να ελέγξουμε την είσοδο στο ρέμα του Γκαβού. Από εκεί θα τσουλούσαμε από τα 2600μ στα 1.100μ υψόμετρο, μια διαδρομή που την έχουμε κάνει αρκετές φορές στο παρελθόν.
Οι συνθήκες, όμως, στην αρχή της κατάβασης δεν θα μας το επέτρεπαν αυτή τη φορά και κρίναμε ότι είναι ακατάλληλες για να μπούμε στο ρέμα. Την ώρα που συζητούσαμε όλα αυτά ξεπρόβαλαν στο βάθος φιγούρες ορειβατών που ανέβαιναν στο οροπέδιο
Ήταν ο Άλκης, ο Βάκης, ο Σάκης και ο Νίκος Κρούπης με την παρέα του. Τα χαράματα της Κυριακής, γύρω στις 5:30, ξεκίνησαν για τον Μύτικα (2.918μ) και τους ακολούθησε ένα ζευγάρι Ιταλών που ήρθαν στον Όλυμπο για ορειβατικό σκι. Από το καταφύγιο βλέπαμε τους φακούς τους όσο διέσχιζαν το Στεφάνι.
Το πρωί της Δευτέρας, πριν αρχίσει να κατεβαίνει η δεύτερη ομάδα, ο Μιχάλης πήρε δείγματα αφρικανικής σκόνης από την Τούμπα για να τα αναλύσει στο εργαστήριο και διαπίστωσε ότι στα Μεγάλα Καζάνια έπεσε ακόμη μια χιονοστιβάδα. Αυτή ήταν ακόμη μία επιλογή για κατάβαση στο βόρειο τμήμα του βουνού την οποία αποκλείσαμε νωρίτερα λόγω συνθηκών. Τελικά, ο αέρας κόπασε και η δεύτερη ομάδα επέλεξε το Γομαροστάλι. Πέρασαν τα φιξαρισμένα συρματόσχοινα και έπειτα απόλαυσαν μερικές στροφές στο ρέμα του Γκαβού!
Κατεβήκαμε όλοι μας από ασφαλείς και διαφορετικές διαδρομές αλλά ο τελικός προορισμούς ήταν ο ίδιος, η ταβέρνα στα Πριόνια, στα 1.100μ. Όπου μας περίμεναν ζεστές μπριζόλες, κρύες μπύρες και μια παρέα να παίζει ρεμπέτικα τραγούδια!
δείτε το άρθρο και φωτό:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου