Σαν χθες πριν από 30 χρόνια, το χαμόγελο της Τζένης Καρέζη έσβηνε και τα πιο όμορφα μάτια του ελληνικού κινηματογράφου έκλειναν για πάντα.
Η αγαπημένη ηθοποιός
πέθανε στις 26 Ιουλίου του 1992 έπειτα από τριετή μάχη που έδωσε με τον καρκίνο.Ο Κλεισθένης, στη μνήμη της, ανάρτησε στον λογαριασμό Studio Kleisthenis στο Ιnstagram φωτογραφία της Τζένης Καρέζη στους δρόμους της Αθήνας να κοιτάζει βιτρίνα με ρούχα.
Τζένη Καρέζη: Η εξομολόγησή της στο βιβλίο της
Πολλοί ήταν αυτοί που θυμήθηκαν τη μέρα που η Τζένη Καρέζη έφυγε από τη ζωή, αναρτώντας στα social media φωτογραφίες της, λόγια που έχει πει και αποσπάσματα που έχει γράψει. Όπως το παρακάτω, από το βιβλίο της "Τετράδια ζωής", από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Έγραφε, λοιπόν, η Τζένη Καρέζη:
Όταν πρωτοβγήκα στο θέατρο είχα όλες τις προϋποθέσεις να μη με ‘’γνωρίσω’’ ποτέ....
Έγινα διάσημη μέσα σε μια βραδιά, ένα μήνα μετά τις εξετάσεις μου στη Σχολή του Εθνικού. Ήμουνα πολύ μικρή, με πολύ ταλέντο – τουλάχιστον έτσι έλεγαν όλοι – και πολύ νόστιμη. Δηλαδή είχα όλα τα φόντα για να μ΄αγκαλιάσει η επιτυχία θανάσιμα. Όπως κι έγινε. Μόνο που στάθηκα τυχερή.
Γιατί τον κίνδυνο τον κατάλαβα αμέσως. Κι αν δεν κατόρθωσα να τον πολεμήσω από την πρώτη στιγμή, τον είχα πάντα υπόψη μου. Γιατί κακά τα ψέματα. Στο χώρο μας το πιο δύσκολο δεν είναι ν΄αντέξεις την αποτυχία, είναι ν’ αντέξεις την επιτυχία...
Και μάλιστα όταν έρθει τόσο νωρίς και τόσο απλόχερα. Κινδυνεύεις να χάσεις τον εαυτό σου, κι εγώ αυτό τον σκόπελο τον απέφυγα...
Αναζήτησα τον εαυτό μου.
Τον βρήκα. Αναζήτησα την ουσιαστική ανθρώπινη σχέση...
Τη βρήκα. Αναζήτησα μια σίγουρη κι ευτυχισμένη οικογένεια...
Τη βρήκα.
Εγώ τη χειρότερη μοναξιά την έχω νιώσει μέσα στο πλήθος.
Αυτή η μοναξιά είναι αφόρητη. Άνθρωποι άσχετοι, κενές κουβέντες, έπαρση και υποκρισία, ασχετοσύνη και ανοησία και – χειρότερο – νιώθεις και τον εαυτό σου να απομακρύνεται.. .
Να το βάζει στα πόδια και να σ΄αφήνει ολομόναχη. Και επιπλέον να έχει και δίκιο. Πρέπει τα τρέξεις αμέσως να τον ξαναβρείς και να του ζητήσεις συγγνώμη.. .
Ένα από τα πράγματα που μου ‘μαθε ο χρόνος είναι να κάνω κάποιες επιλογές και ν΄απομακρύνω όσο γίνεται αυτό το είδος μοναξιάς που κατά τη γνώμη μου είναι και η πιο ψυχοφθόρα...
Τους φίλους μας τους επιλέγουμε. Τους συγγενείς μας όχι. Ετσι λοιπόν κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τους φίλους του. Για μένα η λέξη "φιλία" είναι ιερή και πρέπει να περιφρουρείται σχεδόν όσο κι ο έρωτας. Και όπως ακριβώς συμβαίνει στον έρωτα, έτσι και στη φιλία η σχέση πρέπει να είναι απολύτως ισοδύναμη. Επενδύεις πάνω στους φίλους, αλλά συγχρόνως πρέπει και να καταθέτεις.
Μια σχολή υπάρχει: η αλήθεια...
Μια τάση υπάρχει: το πάθος γι΄αυτή τη δουλειά. Και μια είναι πάντα η πρωτοπορία: να έχεις πάντα τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά.. .
Κι ό,τι κι αν κάνεις να το αγαπάς. Να καταθέτεις το αίμα σου εκεί πάνω. Ό,τι κι αν παίζεις.
Και να μη σνομπάρεις ποτέ αυτή τη δουλειά. Είναι ύψιστη τιμή να βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή...
Να εξουσιάζεις όσο μπορείς, έστω και μια μόνο στιγμή, την ψυχή
και τον νου των ανθρώπων...
Όσων ανθρώπων.
Όποιων ανθρώπων.
thetoc.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου