Πότε καταλαβαίνεις ότι πρέπει να φύγεις από μια σχέση;

 Όλοι μας έχουμε βρεθεί σε μια σχέση που με τον καιρό είχε κουράσει, που δεν αντέχαμε ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό μέσα σ’ αυτή. Όμως, πόσοι από εμάς απομακρυνθήκαμε ή την τελειώσαμε από τα πρώτα κιόλας σημάδια της αποσύνθεσης; Ρωτάω, λες και δε γνωρίζουμε όλοι την απάντηση. Είναι παράξενο όμως. Οι άνθρωποι είμαστε τόσο αφελείς, αγνοούμε όλα εκείνα που είναι μπροστά στα μάτια μας, ενώ μετά κατηγορούμε τον εαυτό μας για τα λάθη που γίνονται. Λες και δεν υπήρξαν οι προειδοποιήσεις που σου χτυπούσαν το καμπανάκι τόσο καιρό. Στα λόγια όμως, όλα φαντάζουν εύκολα, ωστόσο στην πράξη το να φύγουμε από μια σχέση δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα, κυρίως όταν υπάρχουν συναισθήματα. Όσα, μα όσα κι αν είναι τα σημάδια που «ουρλιάζουν» για φυγή.

Διότι τα σημάδια πως μια σχέση δεν κυλάει, θα έρθουν. Και καλώς ή κακώς, θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος γι’ αυτά. Κάποιες φορές θα είναι τόσο εμφανή, που μόνο αν είσαι τυφλός δε θα τα δεις! Άλλες πάλι θα είναι καλά καμουφλαρισμένα, μέχρι να σου δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Όταν μια σχέση πάσχει λοιπόν, φαίνεται. Δύσκολα, όμως, κάποιος που βρίσκεται μέσα σε αυτή θα το παραδεχτεί. Οι πραγματικές ερωτήσεις που τίθενται και πρέπει να ταλανίζουν το μυαλό μας είναι πολύ απλές: Στα πόσα red flags παραδίνεσαι; Στα πόσα σημάδια καταλαβαίνεις ότι η σχέση σου, δεν προχωράει κι αντιλαμβάνεσαι πως το πρόσωπο απέναντί σου δε σου ταιριάζει;

Κάποιοι, φεύγουν από το πρώτο κιόλας λάθος- λίγο παρατραβηγμένη κίνηση θα έλεγα, αλλά safe. Από την άλλη όμως, φαίνεται πώς σε κάποιους αρέσει να τα κάνουν συλλογή. Να τα μαζεύουν κι ύστερα, να τα «απλώνουν» όλα μπροστά τους, προσπαθώντας ν’ αποφασίσουν ποιο είναι το χειρότερο απ’ όλα! Και δεν αστειεύομαι. Γιατί αγνοώντας το ένα σημάδι μετά το άλλο, ή καλύπτοντάς τα με αστείες δικαιολογίες, τότε ναι, κάτι δεν πάει καλά.

Σίγουρα η φυγή δεν είναι πάντα η λύση, ειδικά αν έχεις αξιολογήσει πως η σχέση σου αξίζει μια ευκαιρία. Και σίγουρα δεν είναι το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να σκεφτείς, σε περιπτώσεις απλώς καθημερινών τριβών. Από την άλλη, είναι εξαιρετικά επίπονο και βλαβερό να βλέπεις τα σημάδια το ένα μετά το άλλο να κάνουν παρέλαση κι εσύ να νιώθεις παγιδευμένος κι ανήμπορος να αντιδράσεις. Το πρώτο βήμα θα είναι να συζητήσεις με τον σύντροφό σου, για ό,τι σε προβληματίζει, κάνοντας ένα ξεκαθάρισμα εφ όλης της ύλης, ώστε ν’ αποφασιστεί αν όντως αξίζει η προσπάθειά σας, ή αν μιλάτε για την αρχή του τέλους. Πολλές φορές μια κουβέντα μπορεί ν’ αλλάξει την τροπή των γεγονότων. Αν όμως κι η συζήτηση οδηγήσει σε μονόδρομο, τότε καιρός να τα μαζεύεις. Γιατί χρειάζεται το βήμα αυτό; Γιατί με καθαρό μυαλό, είναι που ξεκινάς να νιώθεις πως κάπου, κάτι έχει χαθεί. Διαφορετικά κι ενώ τα σημάδια ήταν εκεί, εσύ με σθένος θ’ αποφασίζεις να τους γυρίζεις την πλάτη.

Κανένα συναίσθημα δεν είναι τυχαίο. Για να φτάσεις να νιώσεις κάτι, πάει να πει πως αυτό αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Το πώς θα  το ερμηνεύσεις, φυσικά, αποτελεί ξεκάθαρα δική σου επιλογή. Αν νιώθεις να πνίγεσαι, να αδικείσαι από τη συμπεριφορά του συντρόφου σου, αν αισθάνεσαι χαμένος σε κάθε συζήτησή σας, γιατί ο ένας μιλά για άσπρα κι ο άλλος για μαύρα, τότε η κατάσταση χρήζει ιδιαίτερης προσοχής. Στην αρχή μιας σχέσης είναι λογικό, να υπάρχουν γκρίζες ζώνες. Πιο δύσκολα εκφράζονται παράπονα, ιδιοτροπίες κι οι παραξενιές ξέρουν να κρύβονται καλά. Όσο περνάει ο καιρός, όμως, κι αν η σχέση έχει ήδη δοκιμαστεί σε διάφορα ζητήματα, τότε τα δύο άτομα, είναι εξοικειωμένα μεταξύ τους. Δείχνουν, λοιπόν, το πραγματικό τους πρόσωπο. Κι αυτό το πρόσωπο, αν δεν το αναγνωρίζεις, τότε σημαίνει πως η σχέση σου δεν είναι αυτή που νόμιζες.

Να θυμάσαι πως είναι εξουθενωτικό να κυνηγάς φαντάσματα. Γιατί όταν γίνεσαι συλλέκτης όλων αυτών των “red flags” και δεν παίρνεις την απόφαση ν’ απομακρυνθείς, αυτό κάνεις. Προσπαθείς να φτιάξεις έναν φανταστικό κόσμο, όπου όλα τα εν λόγω σημάδια, εξαφανίζονται. Αποφασίζεις να ζεις μέσα σ’ αυτή τη «φτιαχτή» πραγματικότητα, αναλώνοντας τον εαυτό σου σε καταστάσεις τελειωμένες. Αγνοείς παντελώς τις τάσεις φυγής σου κι επιμένεις να μένεις, ενώ η λογική σου ουρλιάζει για το αντίθετο.

Μην περιμένεις να φτάσεις στον γκρεμό για να συνειδητοποιείς ότι θα πέσεις. Όταν δεν αντέχεις κάτι, το συζητάς, προσπαθείς να το λύσεις, πριν να είναι αργά. Αν δε βγει κάτι από αυτές τις πολύωρες κουβέντες, απλώς φεύγεις. Και φεύγεις όταν η καταιγίδα πάει να ξεκινήσει, όχι όταν έχει ρημάξει τα πάντα στο πέρασμά της. Σαφώς δεν είναι πάντα εύκολο να εγκαταλείπεις κάποιον, κυρίως όταν υπάρχει αγάπη. Όμως, όταν όλες οι ενδείξεις σου δείχνουν την πόρτα της εξόδου, είναι και λίγο επικίνδυνο να τις αγνοείς.

Αγαπιόμαστε οι άνθρωποι, ναι. Έτσι λέμε τουλάχιστον. Τι γίνεται όμως όταν η αγάπη για τον άλλο, γκρεμίζει την αγάπη για τον εαυτό μας; Πόσο υγιής είναι αυτή η αγάπη;