Συζητιέται στην αγορά: Αρκετοί από όσους επιστρέφουν στην Ελλάδα εξαπατούνται στον μισθό
Μήπως τελικά θέλουμε οι Έλληνες από το εξωτερικό να γυρίσουν σε όσα... τους έκαναν
να φύγουν;Ένα από τα πολλά παραδείγματα
Ο αδερφός μου ο Γρηγόρης και εγώ έχουμε έναν καλό φίλο που είναι μεσαίο στέλεχος εταιρείας. Πριν από 10+ χρόνια έφυγε στο εξωτερικό. Στην αρχή μόνος, μετά έφερε και την οικογένειά του. Δούλευε με μισθό περίπου 80.000 Ευρώ τον χρόνο, καθαρά, όλα άσπρα, δηλωμένα και στην Ελλάδα (μιας και δεν σταμάτησε να είναι φορολογικός κάτοικος, το θεώρησε ένα είδος "σύνδεσης με την πατρίδα).
Κάποια στιγμή μετά από μερικά χρόνια η σύζυγός του πρότεινε να επιστρέψουν, "γιατί της έλειψε ο ήλιος μας", παρά το ότι περνούσε πολύ καλά και αυτή εκεί. Αφού προσπάθησε για μερικούς μήνες να της εξηγήσει ότι δεν θα έβρισκε τέτοια δουλειά στην Ελλάδα, στο τέλος o άνθρωπος αποφάσισε να ψάξει για νέα θέση, προκειμένου να κάνει το χατήρι της γυναίκας του. Όντας από τη Βόρεια Ελλάδα, αναζήτησε στην ευρύτερη περιοχή και βρήκε σε ένα εργοστάσιο. Για την ακρίβεια δεν βρήκε, "τον βρήκαν"...
- "Παιδιά, είμαι πολύ ενθουσιασμένος! Συναντήθηκα με τον ιδιοκτήτη της επιχείρησης και πραγματικά μου εξήγησε πόσο πολύ με θέλει και με χρειάζεται, για να πάει η δουλειά του στο επόμενο επίπεδο!"
Η: "Και βγάζει αρκετά κέρδη για να σου πληρώσει 4.000 Ευρώ τον μήνα καθαρά, όπως έχεις συμφωνήσει;"
- "Τα κέρδη του είναι επταψήφια κάθε χρόνο και καταλαβαίνει ότι επειδή ξέρω ήδη τη δουλειά και τον χώρο σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, θα τον βοηθήσω να βγάλει πολλαπλάσια τον μεγάλο μου μισθό!"
Ο άνθρωπος παραιτήθηκε από τη δουλειά του και όταν έληξε η συμβατική υποχρέωση για να είναι εκεί ήρθε στην Ελλάδα, όπου ήδη είχε μετακομίσει η σύζυγος, που δεν κρατιόταν! Τα παιδιά είχαν εγγραφεί στο σχολείο, όλα έμοιαζαν ιδανικά...
Στη νέα του δουλειά το πρώτο πράγμα που του έκανε εντύπωση ήταν η ασταμάτητη κλάψα και μίρλα των συναδέλφων του, αλλά και της πλειοψηφίας στην κοινωνία. Αυτός δεν είχε συνηθίσει σε τέτοια καθημερινή κατάσταση και το συζητούσε με τη γυναίκα του, που αντιμετώπιζε και η ίδια κάτι αντίστοιχο στις δικές της συναναστροφές, όμως ήταν ευτυχισμένη που είχε γυρίσει πίσω = ήταν και αυτός!
Είχε καταφέρει να προσαρμοστεί πολύ γρήγορα και ήδη μετά από δύο εβδομάδες έβγαζε λεφτά για την εταιρεία! Ο μισθός πληρώθηκε κανονικά τον πρώτο μήνα, το ίδιο και τον δεύτερο. Τον τρίτο μήνα όταν έφτασε η ώρα της μισθοδοσίας ο ιδιοκτήτης τον κάλεσε στο γραφείο του και του εξήγησε ότι "αποφάσισε να του μειώσει τον μισθό, μιας και υπήρχαν σχόλια από τους συναδέλφους του, που εισέπρατταν πολύ λιγότερα. Για αυτό και του είπε να υπογράψει τη διακοπή της σύμβασής τους και την υπογραφή μίας νέας, με 2.500 Ευρώ τον μήνα"... "Και πάλι θα είσαι ο πιο υψηλόμισθος εδώ", του εξήγησε.
Ο φίλος μας έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του... Προσπάθησε να πει πως ήδη έβγαζε τον μισθό του και σε μερικούς μήνες θα έφερνε και μεγάλα κέρδη στην εταιρεία, όμως ο ιδιοκτήτης ήταν ανένδοτος: "Αυτοί είναι οι μισθοί στην Ελλάδα". Το συζήτησε με τη γυναίκα του, έδωσε την υπόθεση στον δικηγόρο του, παραιτήθηκε από τη δουλειά και τώρα ψάχνει να επιστρέψει πάλι στο εξωτερικό, μετανιωμένος για την αφέλειά του να πιστέψει ότι θα έπαιρνε 4.000 Ευρώ τον μήνα ως ανώτερο στέλεχος σε εταιρεία στη Βόρεια Ελλάδα (υπάρχουν τέτοιοι μισθοί εκεί, όμως αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα).
Δεν είναι όλοι έτσι, αλλά πληθαίνουν τα κρούσματα...
Λόγω δουλειών μας, μιλάμε με πάρα πολύ κόσμο στην Ελλάδα, εκατοντάδες μικρομεσαίους και στελέχη κάθε χρόνο. Εννοείται πως δεν είναι αρνητικές όλες οι περιπτώσεις όσων δοκιμάζουν να επιστρέψουν από το εξωτερικό, γνωρίζω 2 – 3 περιπτώσεις που όλα πήγαν καλά (ίσως συμπτωματικά επειδή η αμοιβή ήταν κάτω των 3.000 Ευρώ τον μήνα) και σίγουρα θα υπάρχουν και πάρα πολλές άλλες που δεν γνωρίζω.
Όμως την ίδια στιγμή τις περισσότερες φορές που κάποιος μου διηγείται ότι ο ίδιος δοκίμασε να γυρίσει από το εξωτερικό ή πως κάποιος γνωστός του το επιχείρησε, συνήθως η κατάληξη της αφήγησης είναι πολύ αρνητική. Μου περιγράφονται ξανά και ξανά δύο πανομοιότυπα "μοτίβα":
Σε μεσαίες / μεγάλες εταιρείες συνήθως δέχονται πόλεμο από συναδέλφους κλπ, ενώ αυτός που τους έφερε / έκανε recruitment (όπως λέμε στην Κατερίνη την αναζήτηση και πρόσληψη κάποιου) γρήγορα άλλαξε στάση και επικαλέστηκε εσωτερικές ισορροπίες. Ακόμη και αν δεν μειώθηκε ο μισθός, άλλαξαν όλα τα υπόλοιπα, μέχρι να αναγκαστεί ο άνθρωπος να αποχωρήσει από τη δουλειά.
Σε άλλες περιπτώσεις ο μισθός αλλάζει γρήγορα (πάντα προς τα κάτω) και αν ο άνθρωπος που επέστρεψε δεν αποδεχθεί τις νέες συνθήκες, μπορεί να δεχθεί μέχρι και... απειλές. Ταυτόχρονα αναπροσαρμόζονται και τα υπόλοιπα στοιχεία του "πακέτου αποδοχών", πάντα για υποκειμενικούς λόγους.
Επαναλαμβάνω: Δεν λέω πως αυτό συμβαίνει πάντα, όμως γίνεται πολλές φορές, τόσες πολλές που αρχίζω να πιστεύω πως δεν είναι σύμπτωση...
Οι τεράστιες διαφορές της Ελληνικής και της Ευρωπαϊκής πραγματικότητας
Τα χρόνια που στην Ελλάδα η ανεργία ανέβηκε σε δυσθεώρητα επίπεδα, η Ευρώπη "έτρεχε" και δημιουργούσε νέες θέσεις εργασίας. Την ώρα που εμείς διώχνουμε με μανία κάθε επένδυση εκτός τουρισμού και ακινήτων, εκεί τα πράγματα είναι διαφορετικά. Όχι μόνο στη Γερμανία και την Αγγλία, αλλά και την Τσεχία, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία.
Στην Ελλάδα όλα διαστρεβλώθηκαν, έγιναν "αλλιώς" και έφτασαν να θεωρούνται "κανονικά" πολλά πράγματα που στο εξωτερικό θεωρούνται πλέον "παράλογα".
Να σου δώσω ένα απλό και χαρακτηριστικό παράδειγμα: Όταν ο Έλληνας ρωτάει για το εξωτερικό, η πρώτη του ερώτηση είναι "ποιος είναι ο βασικός μισθός στη Χ χώρα;". Στο μυαλό του έχει σχηματισθεί η εντύπωση ότι όπως στην Ελλάδα οι περισσότεροι εργαζόμενοι εισπράττουν "τον βασικό" ή κάτι παρόμοιο, το ίδιο συμβαίνει παντού και προσπαθεί να συγκρίνει για να ζυγίσει τα πράγματα. Τον ξεπερνάει η ιδέα ότι πχ στη Ρουμανία ο κατώτατος μισθός (που στην Ελλάδα τον λέμε "βασικό" για να μη νιώθουν άσχημα όσοι τον εισπράττουν) είναι πχ 500 Ευρώ, όμως η μεγάλη πλειοψηφία εισπράττει πολύ περισσότερα και πχ στο Βουκουρέστι οι μισθοί είναι πολύ μεγαλύτεροι από αυτούς στην Αθήνα, ενώ είναι μετά φόρων, την ώρα που στην Ελλάδα μπαίνουν στην κλίμακα για να φορολογηθούν.
Δυστυχώς φαίνεται ότι κατά μέσο όρο όσοι πέτυχαν στο εξωτερικό έχουν:
Καλύτερους μισθούς / πακέτο αποδοχών.
Καλύτερη ποιότητα ζωής (με εξαίρεση τον ήλιο, το κλίμα και το φαγητό).
Μεγαλύτερη προβλεψιμότητα στη ζωή και την εργασία τους.
Περισσότερο σεβασμό, ειδικά στον χώρο δουλειάς.
Μεγαλύτερες προοπτικές εξέλιξης.
Αν κάποιος συνηθίσει σε όλα αυτά στο εξωτερικό, δυσκολεύεται πολύ να επιστρέψει στην Ελλάδα, όπου νιώθει ότι το κράτος δεν είναι προβλέψιμο και αξιόπιστο, οι περισσότεροι εργοδότες δεν τον σέβονται κλπ.
(Φυσικά υπάρχουν και αυτοί που πάνε στο εξωτερικό και δεν τα καταφέρνουν και είτε επιστρέφουν, είτε μένουν με συνθήκες όχι τόσο καλές. Πολλές και οι περιπτώσεις αυτών που έχουν εξαπατηθεί έξω, δυστυχώς συχνά από Έλληνες εκεί, ειδικά στην Ευρώπη...)
"Μα υπάρχουν προβλήματα και από την άλλη πλευρά, με πρώτη την κακή νοοτροπία"
Φυσικά η κρίση και οι πάσης φύσεως στρεβλώσεις δεν οδήγησαν μόνο πολλούς εργοδότες στο να φέρονται λανθασμένα, αλλά και πολλούς εργαζομένους να κάνουν το ίδιο. Μάλιστα κάποιοι από αυτούς έχουν πλέον... "ιδεολογικοποιήσει" την απόφασή τους να μη δουλέψουν / να δουλέψουν υπολειτουργώντας (έχω γράψει παλαιότερα για το θέμα). Αυτούς επικαλούνται και οι εργοδότες, που στη μεγάλη τους πλειοψηφία δεν μπορούν να βρουν προσωπικό, ανεξάρτητα από τον μισθό που θα πληρώσουν. Τα παραδείγματα κακής συμπεριφοράς / αδιαφορίας ακόμη και σε περιβάλλον με πολύ καλές συνθήκες εργασίας είναι και αυτά πάρα πολλά, δυστυχώς.
Το θέμα όμως είναι ότι όταν λες σε κάποιον να επιστρέψει από το εξωτερικό, δεν μπορείς να τον "τσουβαλιάζεις" στην ίδια κατηγορία με τους χειρότερους των εργαζομένων... (ούτε να περιμένεις να σε "γλύφει πατώκορφα" όπως κάνουν άλλοι εργαζόμενοι, από φόβο μη χάσουν τη δουλειά τους, σε ένα τόσο δύσκολο περιβάλλον εργασίας).
Οι μισθοί στην Ελλάδα θα αυξηθούν, άλλωστε το κόστος ζωής (ειδικά στέγασης) καλπάζει. Όποιος εργοδότης πιστεύει πως θα βρει τρόπο "να κάνει τη δουλειά του" μένοντας στο παρελθόν, θα βρεθεί προ εκπλήξεων...
Όλοι μας αγαπάμε την Ελλάδα. Σε θέματα δουλειάς, καλό είναι να αποφασίζουμε με το μυαλό και όχι την καρδιά
Αν είσαι Έλληνας που πήγε στο εξωτερικό για να δουλέψει, τα κατάφερε εκεί και σκέφτεται να επιστρέψει στην Ελλάδα (για λόγους επαγγελματικούς, οικογενειακούς, ή επειδή απλά αγαπάς και εσύ την πατρίδα, όπως όλοι μας), τότε σε παρακαλώ μην ξεχνάς τα εξής:
Ελάχιστοι θα σε περιμένουν πίσω με "ανοιχτή αγκαλιά".
Ελάχιστοι θα πιστέψουν ότι έφυγες από εκεί που είσαι ως πετυχημένος. Οι υπόλοιποι θα σε βαφτίσουν "αποτυχημένο" κλπ.
Οι πιθανότητες να τηρηθεί μία γενναιόδωρη επαγγελματική συμφωνία είναι υπαρκτές, αλλά όχι πάρα πολλές.
Όταν διαμαρτυρηθείς για κάτι στραβό, οι ίδιοι που παραπονιούνται για τα στραβά της χώρας θα σου πουν "αν δεν σου αρέσει στην Ελλάδα, φύγε".
Υπάρχει η περίπτωση να κριθείς για τη δουλειά και τη σοβαρότητά σου, όμως υπάρχουν και οι περιπτώσεις που θα κριθείς με βάση άλλα, λιγότερο... αντικειμενικά κριτήρια.
Μην αποκλείεις το σενάριο του να επιστρέψεις ακριβώς σε όσα σε έκαναν να φύγεις!
Μη θεωρείς δεδομένη ούτε καν την έκπτωση του φόρου που έχει ανακοινωθεί, ξέρω παραδείγματα που έδωσαν μάχη για να τους εγκριθεί.
Bottomline (όπως λέμε στα μέρη μου, τελικό συμπέρσμα): Αν θέλεις να επιστρέψεις πίσω, η ιδέα είναι εξαιρετική. Απλά να θυμάσαι ότι η αγορά μιλάει για πολλές αθετήσεις συμφωνιών = είναι καλό να λάβεις τη σχετική απόφαση με το μυαλό και όχι την καρδιά!
Εύχομαι προσοχή και καλή επιτυχία, ό,τι και αν αποφασίσεις!
Εσύ τι γνώμη έχεις;
*Ο Ηλίας Π. Παπαγεωργιάδης διοικεί τον όμιλο εταιρειών MORE, είναι επενδυτής και σύμβουλος, συγγραφέας του βιβλίου για το επιχειρείν στην Ελλάδα "Το Πρώτο Βήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου