Εορτάζουμε για μια ακόμη μία χρονιά, το Πάθος και την Ανάσταση του Κυρίου. Με άλλα λόγια, εορτάζουμε την έμπρακτη Αγάπη του Θεού για τον πλάσμα Του.
Από την Αγία Γραφή γνωρίζουμε ότι ο...
Θεός είναι Αγάπη. Και σήμερα κηδεύουμε τον Ιησού. Και μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί: πεθαίνει η Αγάπη; Στις καρδιές των ανθρώπων η Αγάπη πεθαίνει πολλές φορές. Στην καρδιά του Θεού ποτέ. Η σωματική καρδιά του Ιησού σταμάτησε κάποια στιγμή να κτυπά. Όχι, όμως, η καρδιά του Θεανθρώπου Κυρίου. Δεν είναι, λοιπόν, για κλάμα η ταφή του Ιησού Χριστού. Ο Σταυρός είναι η αστείρευτη πηγή της Αγάπης. Και ο Τάφος του Χριστού πηγή της ζωής.
Σήμερα το βράδι τελούμε την ακολουθία του Επιταφίου θρήνου. Πολλοί χριστιανοί θεωρούν ότι τελούμε την κηδεία του Ιησού. Στην πραγματικότητα, όμως, πρόκειται για μια ακολουθία χαράς. Μπορούμε να κλαίμε για τον θάνατο και την ταφή του Ιησού; Πως μπορούμε να κλαίμε για τον θάνατο του Χριστού, όταν ξέρουμε ότι θα αναστηθεί από τον τάφο;
Συνεπώς, η θλίψη της Μεγάλης Παρασκευής δεν είναι τόσο για τον Ιησού, διότι ο ίδιος είναι «η Ζωή εν Τάφω». Η θλίψη είναι, κυρίως, για εμάς τους ίδιους και για τις αμαρτίες μας. Διότι, ενώ βαπτιστήκαμε στο όνομα του Χριστού, ενώ είμαστε μέλη της Εκκλησίας Του, δεν αποτινάξαμε, ακόμη, τον ζυγό της αμαρτίας. Η θλίψη μας είναι, επίσης, για τους εχθρούς του Σταυρού, για τους εχθρούς του Ιησού. Όταν ο Κύριος ανέβαινε προς τον Γολγοθά και πίσω Του είδε να κλαίνε ευλαβείς γυναίκες, διακόνισσες της Αγάπης, επισήμανε για ποιους πρέπει να κλαίμε. Κάποτε θεάθηκε ο Απόστολος Παύλος να κλαίει. Τον ρώτησαν γιατί; Και απάντησε: «νυν δε και κλαίων λέγω τους εχθρούς του Σταυρού». Είναι πολλοί οι εχθροί του Σταυρού και του Αναστάντος Κυρίου. Είναι όλοι εκείνοι, που προσπαθούν:
• Να ενταφιάσουν την πίστη.
• Να συσκοτίσουν την αλήθεια.
• Να θάψουν το δίκαιο.
• Να εξαφανίσουν ηθικά και πνευματικά τον τόπο μας.
• Να σκοτώσουν το πνεύμα και να το θάψουν στον τάφο του υλισμού.
Δεν κλαίμε, λοιπόν, για τη Ζωή, που αναστήθηκε από τον Τάφο, αλλά κλαίμε για τον θάνατο, που σέρνεται ως ζωή. Κλαίμε:
• Για τις πεθαμένες υπάρξεις.
• Για τις πεθαμένες οικογένειες.
• Για τα πεθαμένα νιάτα.
• Για τις πεθαμένες ελπίδες.
• Για την άνοιξη, που, πριν ν’ ανθίσει, γίνεται χειμώνας.
Ο θάνατος μπήκε ως αναγκαία διαδικασία στην πορεία της ζωής μας, για να μην είναι το κακό αθάνατο. Ο θάνατος είναι το τέλος των δεινών, η αρχή της αληθινής χαράς. Ο θάνατος του Χριστού συνέβη, για να μη γίνει το κακό μεγαλύτερο. Για να μη γίνει ο θάνατος αθάνατος.
Αδελφοί μου,
Η Ανάσταση του Κυρίου κατέστησε τον θάνατο θνητό. Η Ανάσταση του Κυρίου ανέστησε την ελπίδα και την αισιοδοξία.
Γι’ αυτό ας βροντοφωνάξουμε: ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Με πατρική αγάπη και αναστάσιμες ευχές
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος Γεώργιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου